¨He was born and raised to rule, no-one has ever been this cool, in a thousand years of aristocracy, an enigma and a mystery, in Mesoamerican history, the quintessence of perfection, that is he¨

Ergens hoog tussen de zingende bergen van de Andes ligt het magische stadje Cusco. Cusco geniet internationale faam als springplank naar het welbekende en nabij gelegen Machu Picchu maar is nog bekender van de film Keizer Kusco. En alhoewel het hier een tekenfilm betreft zijn er grote gelijkenissen met het werkelijke Cusco. Cusco staat inderdaad vol met koloniale gebouwen, het heeft prachtige fonteinen, weidse pleinen en inderdaad een aantal verdwaalde lama`s. Op èèn front zit de film er echter gigantisch naast, in Cusco wordt namelijk helemaal geen Spaans, Quechua, Engels of Nederlands gesproken. De voertaal van Cusco is namelijk Hebreeuws!! In Cusco vindt je geen Pacha`s, Kuzco`s, Kronk`s en Yzma`s maar Aharon`s, Shemuel`s, Gaia`s en David`s. Koloniale panden verwarren de Hebreeuw onmachtige touristen met uithangborden met opdrukken als`Misada`of`Yoter Gadol`. Faladel en Humus sieren elke menu kaart en de laatste mode wordt gekenmerkt door sandalen met sokken. Kortom, het is Israel in het klein!

Ondanks de overdaad aan Israelische invloeden heeft Cusco zijn charme niet verloren. We spenderen dan ook een aantal plezierige dagen met het ontdekken van de stad en al zijn geheimen. Eèn van die geheimen, een restaurant dat ook niet Israelische gerechten serveert, wordt op dag drie ontdekt. Het restaurant is op en top Peruaans wat zoveel betekent als vies bestek, TL verlichting en plastic tafel en stoelen maar men serveert Cuy en dat is voor ons afdoende. Moe van de Falafel bestellen de dan ook graag deze lokale lekkernij. Wanneer het culinaire hoogstandje eindelijk wordt geserveerd zie ik het gezicht van Susanne vertrekken en het lijkt alsof ze een dik brok in haar keel moet wegslikken. Begaan als ik ben wil ik haar vragen of er iets mis is maar nog voordat ik mijn vraag kan stellen vult een luidt gejammer het sfeerloze lokaal; ¨ Hij lijkt op Snibbel, dat kan ik niet eten.......snik!¨

Snibbel heb ik nooit gekend maar dat er voor ons op tafel een gefrituurde cavia is opgediend is onmiskenbaar waar. Aangezien ik zelf nooit een cavia heb gehad trek ik mij niets van het gejammer aan de andere kant van de tafel aan en stort mij op het stomende bundeltje knaagdier. Met wat noodzakelijke kracht ontwricht ik het pootje en breek het los van het lichaam (dit komt het gejammer niet ten goeden). Maar helaas, op het moment dat ik mijn tanden erin wil zetten herinner ik mij ineens de cavia van mijn zuster. Eventjes vind ik het een morbide gedachte dat ik net de poot van een huidier heb afgerukt en dat ik van plan ben om dit op te eten maar wanneer ik mij herinner wat een vreselijk zeurend en bijtend klote beest Sterretje eigenlijk was neem ik zonder bezwaar mijn eerste hapje cavia, hmmm! Bezwaard maar met sportieve tegenzin krijg ik Susanne uiteindelijk ook zover dat zij een hapje van dit naar kalkoen smakende stukje huisdier neemt..... En zodoende smikkelen we samen onze eerste huisdier op!

De rest van onze tijd in Cusco zijn wij bezig om een trip door de heilige vallei naar Machu Picchu te plannen. Het blijkt dat je, om de immens populaire vierdaagse wandeltocht `the Inca Trail` naar Machu Picchu te doen, ruim zes maanden van te voren moet boeken. Zulke planners zijn wij echter niet en dus willen wij gaan voor een alternatieve tocht. Een alternatieve wandeltocht naar Machu Picchu kost echter al snel meer dan 500 US dollar wat wij opmerkelijk veel vinden voor vier dagen harde inspanning en afzien.

We kiezen er daarom voor om het zelf te regelen. Middels een bus wordt de tocht door de heilige vallei, op weg naar Machu Picchu, aangevangen. Onderweg stoppen we bij een aantal highlights waarvoor we een belachelijke toegangsprijs moeten betalen. We proberen deze te ontduiken maar halverwege het proces worden wij door een oplettende beveiligingsbeamte in de kraag gekregen. We worden op ruwe wijze van het terrein verwijderd.

In Ollantaytambo, een stadje in de heilige vallei, houdt de weg op te bestaan en zijn wij gedwongen om het laatste deel van de reis per peperdure trein af te leggen. De trein meandert door woest en onbedwongen gebergte en langs een ruige rivier. Als de twee uur durende treinreis geen 80 dollar gekost zou hebben dan hadden we er zeker van genoten hebben!

We komen uiteindelijk aan in Aqua Calientes, het stadje onderaan de voet van de Machu Picchu berg. Iedereen die naar Machu Picchu gaat moet naar/door Aqua Calientes wat het een paradijs maakt voor malafide ondernemers. Met frisse tegenzin checken we dan ook in bij een hosteleigenaar wiens bedden zo zijn doogezakt dat het niets anders kan zijn dat de vorige bewoner een paard is geweest. De kuil in het bed is dusdanig diep dat je, wanneer je eenmaal ligt, uitzicht hebt op je eigen knieen die akkelig dicht bij je neus verblijven. Het voelt dan ook alsof we de nacht in een kruiwagen doorbrengen.

De nacht is gelukkig kort aangezien het noodzakelijk is om vroeg aan te treden wanneer me DE bekende berg in Machu Picchu wil beklimmen. Om drie uur s`nachts staan wij, samen met nog 500 andere nachtbrakers, in de rij omdat wij zo dolgraag een berg willen beklimmen.

We komen gelukkig op tijd aan om de berg te mogen beklimmen (deze eer genieten alleen de eerste 400 bezoekers). Met stempel op zak betreden wij dan ook het heilige domein. Onze eerste stop is het alom bekende uitzichtpunt waar de iconische foto`s van Machu Pichu worden genomen. Vanaf hier zien wij de zonsopkomst boven Machu Pichu, absoluut een magisch moment!

Helaas is Machu Picchu ook de plek waar al het Zuid Amerikaanse toerisme samenkomt zodat de plek helemaal volgepakt is met toeristen (al dan niet in groep). Het intressante hieraan is dat deze internationale verzamelplaats van outdoor- en vrijetijdskleding een duidelijke een uniformiteit onder de toeristen laat zien. Allemaal gaan ze door het leven in een veels te uitbundige uitrusting van wandelstokken, hoofdlampen en fel gekleurde krakende Gore-Tex jassen en rust er digitale spiegelrefelex camera op hun dikke buik. Is er dan niemand die deze arme zielen helpt met inpakken thuis??

Anyway, we genieten van de zonsopkomst bij Machu Picchu. Vanaf een helling kijken we uit over het onder ons gelegen tempelcomplex. Lama`s grazen rustig tussen de ruines en lijken zich niets aan te trekken van de overdosis Gore-Tex jassen en de enge Amerikanen in hun korte sportbroekjes en univeriteits T-Shirts. Het voelt goed om zelf op deze plek, die wij zo vaak op foto`s en televisie hebben gewonderd, te staan.

Wanneer we duizend foto`s van Machu Picchu hebben geschoten vinden wij het tijd om Wayna Picchu te beklimmen. Wayna Picchu is de iconische berg die op elke afbeelding van Machu Picchu staat afgebeeld. Op deze berg trokken de Inca priesters zich terug om zich voor te bereiden op zonoffers, iets wat Machu Picchu op jaarbasis een hoop maagden kostte.

Het duurt ruim anderhalf uur om deze steile berg te beklimmen maar we komen netjes binnen de tijdlimiet aan. Gelukkig worden we beloond op een prachtige panaroma van Machu Picchu. Vanaf hier krijg je een duidelijk beeld van de het hele complex (wat veel kleiner bleek te zijn dan onze voorstelling er van), we verblijven hier dan ook iets langer dan toegestaan.

Wanneer we weer zijn afgedaald tot op Gore-Tex jassen niveau besluiten wij ons verblijf in Machu Picchu met een middagslaapje tussen de grazende lama`s van het complex. We ontwaken iets later dan gehoopt en bemerken bij het wakker worden dat nagenoeg alle toersiten het complex hebben verlaten. Op wat lama`s na zijn wij de enige in heel Machu Picchu. Dit maakt de ervaring nog unieker en magischer dan het al was en met een brede glimlach keren wij dan ook terug naar de kruiwagen die beneden in het dal op ons ligt te wachten.

Na Machu Picchu reizen wij, via een korte stop in Cusco, verder naar Puno aan het Titicaca meer. Puno is onze laatste stop in Peru en wij willen dit niet voorbij laten gaan zonder een bezoekje te brengen aan èèn van de nabij gelegen drijvende eilanden. Deze eilanden in het Titicaca meer zijn gemaakt van riet en deden eens dienst als toevluchtsplaats voor hen die werden opgedreven door het regime. Helaas heeft toersime de authenciteit van de eilanden de nek op gedraaid en de eilandbewoners omgevormd tot hongerige gewolven. Veel langer dan een volle minuut zijn wij dan ook niet op deze eilanden te vinden. Jammer!!

Tot slotte, wanneer wij de grens met Bolivia willen oversteken blijkt dat de Peruanen weer eens aan het staken zijn. Deze keer gaat het om de verkoop van mijnrechten aan een Canadees bedrijf wat de lokale bevolking razend heeft gemaakt. Als tegenprotest hebben ze alle toegangswegen van- en naar Bolivia geblokkeerd. Eventjes lijkt het erop dat we vast zitten in Puno maar dan krijgen we een buitenkansje aangeboden. Iemand is bereid ons voor hèèl veel geld per boot naar de Boliviaanse zijde van het Titicaca meer te brengen, iets dat normaal gesproken is uitgesloten voor toersiten. Aangezien het er naar uitziet dat de grens nog wel eventjes dicht zal zijn (tot op de dag van dit schrijven is de grens nog steeds dicht) besluiten wij het aanbod aan te nemen.

En zodoende besluiten wij ons tijd in een magisch Peru met een unieke oversteek per pontje over het Titicaca- meer naar Bolivia!

Boo-Ya!!!!