Elk land heeft zijn eigen (on)aangename verrassingen, Peru is daarop geen uitzondering. In eerste instantie zou je verwachten dat criminaliteit, hoogteziekte of buiktyfus de boosdoeners zouden zijn in Peru. Maar helaas, al deze ellende valt in het niets bij het drama dat Peruaanse lakens de slaper aandoen. Misschien behoeft dit wat extra uitleg; het is namelijk zo dat een groot deel van Peru op grote hoogte ligt en dat brengt automatisch koude nachten met zicht mee. Daar bovenop komt dat het gemiddelde Peruaanse hostel slechter is geisoleerd dan een Gamma tuinhuisje. Dit resulteert in ijskristallen aan de binnenzijde van de ramen en bevroren waterflessen naast het bed. De Peruanen, die ook niet immuun zijn voor een ´koudje´ tackelen dit euvel door het bed van meerdere paardendekens te voorzien. Omdat deze paardendekkens, net als zoals die vieze dekens die men krijgt in van die smoezelige hotelletjes langs de Duitse autobaan, vaak niet geheel stof- of lichaamssap- vrij zijn worden ze vaak voorzien van een flinterdun laken dat de huid moet beschermen tegen de bron van ziektekiemen. Het matras, dat zo mogelijk nog meer DNA-sporen bevat dan de dekens, wordt gelukkig ook voorzien van een hoeslaken, maar wel zonder elastische band!

Het geheel oogt dan ook als een netjes opgemaakt en comfortabel bed. Maar niets in minder waar, het is namelijk hel op aarde!.... Hoe stil ik ook lig, na vijftien minuten zakt het logge gewicht van drie paardenlakens langzaam van mij af richting de afgrond. Met een korte ruk aan de lakens probeer ik de kou nog wat langer buiten de deur te houden met als resultaat dat ik het beschermende laken van de paardendekens scheid. Ik negeer de lichaamssappen, rol op mijn zij waarbij ik het hoeslaken van het matras af trek. Ik rol terug om de schade te herstellen maar het mag allang niet meer baten, het kwaad is al geschied. Deze ruzie resulteer erin dat ik de volgende ochtend wakker word met mijn gezicht gedrukt in een met bloedvlekken doordrenkt kaal matras, dat ik twee van de drie paardendekens kwijt ben geraakt en dat diegene die is overgebleven een kwartslag is gedraaid, het laken zit om mijn nekgedraaid en ik heb het steenkoud omdat mijn voeten een nacht lang onder het enig overgebleven paardendeken hebben uitgestoken. Wat een hel, doe mij die buiktyfus maar!

Anyway, na Huaraz reizen wij via een korte stopover in Lima verder af in zuidelijke richting. We volgen de kustlijn op weg naar Paracas of Pisco. Eén van deze plaatsen zal voor ons de springplank naar de Isla Ballestas vormen maar tijdens de rit er naar toe hebben wij nog niet kunnen beslissen welke van de twee het zal gaan worden. Beide hebben hun nadelen, Paracas is duur en Pisco is gevaarlijk. Een gigantisch stinkende visverwerkingsfabriek in Pisco doet ons besluiten om de aanslag op de portomonnee te trotseren. In Paracas checken wij in bij het naast het busstation gelegen hotel. Doorgaans zijn bus- en treinstation hotels de nachtmerrie van elke reiziger maar hier checken wij in bij één van de betere kamers van onze gehele trip. We hebben uitzicht op zee, werkende koelkast en televisie met Engelstalige kanalen. Dat er geen bloedvlekken in de lakens zaten, geen haren en andere rommel in het doucheputje en dat er geen kakkerlak te bekennen was vonden wij ook een aangename afwisseling!

Na deze nacht van weelde stond voor ons één van de onbekende verassingen van Peru op het programma, Isla Ballestas (ook wel The Poor Man´s Galapagos genoemd). Nooit had ik van het Discovery Channel begrepen dat Peru een florerende populatie van pinguins, zeeleeuwen en een miljoenen kolonie aan Jan van Genten (in het Engels Boobies genoemd J) bezat maar we vinden het een fijne afwisseling van de vogelspinnen, schorpioenen en toekans in Centraal Amerika.
We varen twee uur in een open boot om bij deze overdaad aan wildlife te komen. Eenmaal aangekomen wordt onze boot onthaald door vrolijke zeeleeuwen die surfen op onze boeggolf. Pinguins staren vanaf het atolla naar de dom ogende, met knal oranje zwemvesten versierde toeristen, naar ons dus! Vanuit de lucht worden we in de gaten gehouden door duizenden overvliegende Jan van Genten. Het lijkt wel een paradijs! Maar wanneer het te mooi oogt om waar te zijn, dan is dat waarschijnlijk ook zo. Ons paradijs wordt al snel ruw verstoord door de vogelpoep die met bakken uit de lucht kom zetten. We bukken, we ontwijken, we gebruiken elkaar als schild maar het maakt geen verschil. Tegen de tijd dat we weer veilig aanmeren in de haven van Paracas hebben we er een dagtaak aan om de vogelpoep op de meest vreemde plekken van ons lichaam te verwijderen.

Eenmaal schoon van de meest aangekoekte vogelpoep wordt de reis verder aangevangen naar één van de laatste mysteries die de wereld rijk is, naar de Nazca lijnen.
Net buiten het slaperige stadje Nazca zijn lijnen in het aardoppervlak van de woestijn aangetroffen die men nooit heeft kunnen verklaren. Kriskras door de woestijn lopen kaarsrechte lijnen die zelfs met de technologie van vandaag niet te evenaren zijn. Ook zijn er figuren in de grond aangebracht die alleen vanuit de lucht hun betekenis prijsgeven. Dat deze figuren en lijnen duizenden jaren oud zijn (uit een tijd zonder vliegtuigen e.d.) heeft menig persoon zijn hoofd doen breken op de betekenis ervan. Theorien over aliens, landingsbanen voor UFO´s, alles is de revue al gepasseerd maar nog steeds heeft niemand het antwoord op het mysterie kunnen geven. Maria Reiche, die een leven lang heeft gewijd aan de studie van de lijnen, is niet verder gekomen dan de bevinding dat de lijnen op het sterrenstelsen zijn afgesteld.
We vernemen deze kennis in een observatorium waar een overenthousiaste sterrenkijker ons verteld over het mysterie, we mogen zelfs even door zijn sterrenkijker naar Saturnus kijken. Geprikkeld door zijn verhaal besluiten wij de dag erna zelf een bezoekje te brengen aan de woestijn. Doorgaans worden de lijnen vanuit het vliegtuig bekeken maar de crashrate van deze vliegmobielen doet ons besluiten om het mysterie vanaf een hoge toren in het midden in de woestijn te bekijken. Vanaf deze toren aanschouwen wij het spektakel, we zien de lijnen we zien figuren maar wat ons betreft blijven lijnen gewoon lijnen. En laten we eerlijk zijn, hoe leuk zijn lijnen??
Na de lijnen jumpen we in de wachtende woenstijnbuggie die naar het hart van de woenstijn brengt. We racen door waanzinnig (droog) land waarbij de tranen uit onze ogen worden getrokken. We passeren blootgewaaide kerkhoven waar de skeletten je angstaanjagend vanaf het zandoppervlak aankijken, we zien zanduinen waarvan ik dacht dat zij alleen in het Midden Oosten voorkwamen én we raggen onze buggie tussen deze duintoppen door. Wanneer we eenmaal hoog bovenop een duin zitten en de wind kilo´s zand onze mond in blaast vindt de driver het een geschikt moment om te stoppen voor een potje sandboarden. Zelfgemaakte snowboard van triplex worden onder de achterbank vandaag getrokken en voor we het weten racen wij van de duintoppen af. Wanneer we na een uur boarden onze oren, ogen, neus en onderbroeken vol met zand hebben zitten vinden we het mooi geweest. We keren onder het genot van een schitterende sterrenhemel terug naar Nazca. Nog eenmaal doen wij ons uiterste best maar zelfs met de beste bedoelingen kunnen wij geen kilometers rechte lijn in de sterren spotten, laat staan een colibrifiguur.

Na Nazca trekken wij met de vogels mee verder naar het zuiden. We belanden in de mooie maar hooggelegen stad Arequipa. Een stad vol met koloniale gebouwen, schitterende pleinen, vulkanen bedekt met sneeuw en anders moois. Maar helaas kan ik er nauwelijks van genieten, ook in Arequipa willen die klote laken niet recht blijven liggen!

Hasta Luego!!!