Lago Cocibolca is de inheemse naam voor het meer van Nicaragua, het grootste meer van Centraal Amerika en onze volgende bestemming.
Aan de dock in Granada handigen we netjes onze paspoorten over aan de mevrouw achter het loket want alles mag hier wel met de ´Nicaraguaanse´ slag gaan, ze willen wel weten WIE er op de boot zitten als straks die schuit vergaat. Geruststellend dus. Voordat we de ferry opmogen worden onze tassen doorzocht, de 1e keer in heel Centraal Amerika en zelfs maken de beambten zich er lafjes vanaf. Wij gooien onze zware tassen op het tafeltje, de meneer voelt wat aan de buitenkant (voel je vanaf buiten of er wapens/drugs inzitten?) en vraagt ´Whisky?´. We zeggen braaf nee en voelen ons net scholieren die stiekem een blikje bier mee op kamp smokkelen. Alleen nu is het een fles rum. Technisch gezien no problemo, hij vroeg immers om whisky. Geen haan die er verder naar kraait, kat in ´t bakkie.
Als we over de lange pier de ferry tegemoet lopen kan ik opgelucht adem halen, eindelijk eens een échte boot! Omdat we blank zijn moesten we persé een 1e klas ticket kopen, samen met alle andere buitenlanders. Een soort positieve discriminatie? Wij zitten in een geairconditioneerde ruimte of buiten op het ruime, schone dek. Onder ons zitten de locals in een muffig stink hokje opgepropt.
Onze bestemming op het meer is het eiland Ometepe met hierop twee grote vulkanen. Hoewel de afstand Granada - Omtepe maar zo´n 60 km is, doen we er ruim 4uur over voor we in Altagracia aankomen. Dit keer worden we niet misselijk en kunnen we zowaar lezen onder het genot van een stapel pannenkoeken (= Gjalt z´n mantra- reisfood).

We zijn nog niet van de boot af of we worden belaagd door ´helpers´ en ander gespuis. De ferry vanuit Granada gaat maar 2x per week dus de locals hier weten precies wanneer ze kunnen - moeten- toeslaan. Ondertussen is het al donker en een beetje van ons apropos worden we een busje in geduwd, onze tassen verdwijnen (op het dak?) en off we go. Over het hobbelende weggetje vragen we ons af waar we eigenlijk naar toe gaan, Altagracia denken we, de enige ´stad´ aan deze kant van het eiland. In het donker proberen we de naam van een hostel in LP op te zoeken en roepen dit naar de chauffeur, of ie ons daar kan afzetten. Altagracia zelf is namelijk pikdonker als we er aankomen. Of te stroom is uitgevallen, óf ze hebben hier geen stroom denken we. Beide zijn goed mogelijk. Hotel Central wat we uitgekozen hebben heeft blijkbaar een generator want er is licht, good choice! We kunnen zowaar ook nog een ´cena´ - avondmaaltijd- krijgen (´Hello pollo frito again!´), dat past mooi bij glaasje stiekem meegenomen rum!
Bij daglicht blijkt de volgende ochtend dat Altagracia niet veel te bieden heeft, in 5 min. hebben we ´the highlight´, Parque Central gezien en dat is het wel zo´n beetje. Op het eiland rijden een aantal lokale bussen, er is een schema maar dat moet je ruim nemen. Zodoende wachten wij rustig af op de stoep voor het hotel, ooit komt er wel eentje. Binnen een uur zijn we al op onze volgende spot, Santo Domingo, een dorpje aan het ´strand´ aan de oostkust van het eiland. We vinden een hospedaje met veel hangmatten en aan het strand, wat wil je nog meer? Om iets productiever te zijn dan normaal besluiten we maar meteen iets te ondernemen en vertrekken naar ´Ojo de Agua´ - Oog van het water-. Een paar kilometer over het asfalt lopend concluderen we dat het hier toch ook best heet is en dat een flesje water meenemen geen overbodige luxe geweest was. Next time...
Bij een of ander vaag hek moeten we 2$ pp betalen en dan volgen we nog een tijdje een paadje door de bananenplantages. Zouden we goed gaan? Aan bordjes doen ze hier niet natuurlijk, dat zou het te makkelijk maken! We volgen wat stemmen en komen uiteindelijk bij een soort zwembad midden in de jungle. Een natuurlijke waterbron hebben ze hier omgebouwd tot zwembad waar locals en toeristen gretig gebruik van maken. En relaxt is het zeker om even af te koelen in een poeltje in de jungle.

De volgende dag huren we een motorbike waarmee we om het eiland rijden. ´s Ochtends hebben we nog de illusie dat we om de kleine vulkaan, Maderas, en om de grotere Concepcion kunnen rijden in een dag. Als we na een paar uur nog steeds over de hobbelende stenen weggetjes bezig zijn rond Maderas te komen, gokken we dat we het daar bij zullen moeten laten die dag. Onderweg rijden we door allerlei kleine dorpjes, de vulkanisch vruchtbare grond heeft het hier aantrekkelijk gemaakt voor mensen om zich te vestigen. Overal zie je bananen plantages en her en der koffieplanten. Met ´het ongelukje van Jinotega´ nog vers in ons geheugen beginnen we iets rustiger aan de soms mega steile wegen. Gelukkig hebben we een Chinese Jialing en voelt Gjalt zich hier helemaal mee vertrouwd. Af en toe zien we iets ritselen in de bomen en stoppen we om hele families brulapen en kapucijnapen te zien, eindelijk wildlife!
Na een super dag vol natuur racen we nog even over de geasfalteerde weg naar Altagracia om de motor vol te tanken. Bij terugkomst wil ik het volle SD geheugenkaartje van mijn camera uit mijn cameratasje halen om op te bergen. Deze heb ik daar ´s ochtends in gedaan toen ik zag dat het vol was en een andere van Gjalt geleend. Geen SD kaartje te vinden. Zoeken, zoeken, zoeken. Niets. Gjalt ook zoeken. Start van een lichte paniek...¨Neeee daar stonden al mijn foto´s van Honduras en Nicaragua op!!¨. Ja hoor, kaartje foetsie. Plus meer dan 500 foto´s.
Om niet weg te gaan met een ¨What if..?¨ gevoel besluiten we de volgende dag nog een keer de motor te huren en te gaan zoeken naar een speld in een hooiberg. Aan de hand van de foto´s van de dag ervoor gaan we als een ware Sherlock Holmes en Watson te werk. Alleen waar zij uiteindelijk altijd slagen, mislukt onze zoektocht. Een blauw kaartje tussen de grauwe grijze stenen vinden moet toch mogelijk zijn? Opeens valt het ons op hoeveel blauwe Pepsi doppen hier liggen. En geen kaartje. Tja, we houden het er maar op dat we een historische vondst voor de toekomst hebben gecreeerd óf dat iemand nu overal in zijn slaapkamers foto´s van ons heeft hangen.

Beduusd beginnen we (Gjalt is heel meelevend met dit soort dingen) maar aan de 1e Toña´s van de avond. Bij de plaatselijke comedor eten we verse vis en proberen we zoveel mogelijk over andere dingen te praten. Misschien dat een change of scenery beter werkt, en we hebben het hier sowieso wel gezien. De volgende dag vertrekken we naar Moyogalpa, de grootste stad van het eiland maar nog steeds een gehucht. Vanuit hier heb je mooi uitzicht op de grote vulkaan Concepcion. Hoogtepuntje hier is een bezoekje aan Yogi´s bar, gerund door een hippie achtige Amerikaan die in zijn vrije tijd gewonde straathonden redt en ze zelfs hoogstpersoonlijk chemo therapie geeft als dat nodig is. De Nica´s zullen zich vast afvragen ´waarom?´. Er zijn immers overal in het land veel te veel straathonden.

Zonder SD kaartje maar met goede herinneringen verlaten we het eiland door de ferry van Moyogalpa naar San Jorge te nemen voor ons laatste weekje Nicaragua alweer!