In onze chill- casa aan het strand van Las Peñitas hebben ze van de een op de andere dag geen plek meer voor ons vanwege een grote groep Fransen. We willen niet stigmatiseren natuurlijk, maar het verbaasd ons niets dat het juist Fransen moeten zijn die ons van dit mooie stukje aarde wegjagen ; ) . In onze dorm hadden we een man die ´s nachts de gewoonte had om door de kamer te gaan lopen, rare geluiden te maken, licht uit en aan te doen etc. Oftewel, niet super relaxt voor de nachtrust. Aan zijn midlife-crisis uiterlijk en dito nieuw aangeschafte hippiekleren (¨om je nieuwe ik te vinden¨) in combinatie met raar gedrag, gokten we dat dit een Fransman moest zijn. Where are you from? De baguettes, Paturain, escargots en Bordeaux wijn droop van het ¨I´m from France¨ af. We willen verder niet stereotyperen, maar we hebben nou eenmaal gewoon vaak gelijk. ; )

Dat er een grote groep Fransen aan kwam zagen we dan maar als een teken, laten we het elkaar niet moeilijk maken, we gaan al! (Ook al was dit dus eignlijk geen keuze en werden we er gewoon uitgekickt maar dat terzijde).

De volgende plek die we wilden aandoen was Granada. Echter, omdat het openbaar vervoer hier niet bepaald optimaal werkt en de wegen het niet toestaan dat de bussen harder rijden dan 30 km/u, besloten we een tussenstop te maken in Léon. We checkten weer in, in het Nederlandse ´Siesta Perdida´ waar net de voorbereidingen getroffen werden voor een ware Hollandse avond. Beetje bizar idee in Centraal Amerika en het was niet eens Koninginnedag! Blijkbaar wonen er zoveel Nederlanders in Léon dat zo´n avondje ervoor zorgt dat de hele bar binnen no-time vol staat met mensen in oranje shirts, schmink, petjes, oftewel the works. We waren net te laat voor de bitterballen maar op tijd om het geïmproviseerde zaklopen midden op straat te zien en het snoepjes happen in een bak met water. De paar verdwaalde Nica´s (mensen uit Nicaragua dus) die aanwezig waren hadden we maar weer mooi op de mouw gespeld dat we in Nederland dit soort dingen dagelijks doen i.p.v. computerspelletjes en reality tv kijken. Met André Hazes op de achtergrond en iets teveel Toña halve liters blijven we nog te lang ouwehoeren met de Amerikaanse dubbelganger van de acteur Ryan Reynolds, die in ons hostel achter de bar staat. Hij komt uit Alaska wat het gesprek uiteindelijk op Sarah Palin brengt natuurlijk en van daar naar een iets te overdreven pro- republikeins ¨Obama is such an ass¨ gesprek, waardoor ik het om 3am met geldige reden voor gezien houd.

Na een aantal verhalen van andere reizigers van wie al hun tassen gejat waren op het busstation in Léon, waren wij redelijk op onze hoede. Eén beroving leek ons genoeg. De busstations zijn hier echter zo chaotisch dat het niet moeilijk is voor iemand om even je tas uit de achterbak of dak van een auto of bus te tillen en te verdwijnen in de massa. Op de een of ander manier zijn busstations hier altijd verweven met de plaatselijke markt, misschien dat dit een idee geeft hoe ´gestructureerd´ zo´n plek is. Uberhaupt de bus vinden die je van plan was te nemen is al een uitdaging. Zodra je voet zet op de markt/busstation wordt je tas al uit je handen gegrist (damn, NU AL?) door ´helpers´ die je naar de goede bus willen brengen en nederig je spullen dragen want dan volg jij natuurlijk ook (pfieuw, ik krijg ´m weer terug). Maar wat de ´goede´ bus is, dat bepalen zij natuurlijk! Het is ons al vaker gebeurd dat we in bussen zaten die in plaats van onze bestemming A eigenlijk gewoon naar B gingen. Als je het de chauffeur vraagt zegt die ¨ja we gaan naar A¨ maar ervaring leert dat je meer hebt aan mede passagiers. Die vinden het soms nog zielig voor die gekke Gringos dat ze wéér worden afgezet, naar de verkeerde plek gebracht worden etc.

Dus met wat volhouden, wat ´helpers´ van ons af duwen en een strakke blik op onze tassen, zitten we uiteindelijk in het goede busje, naar Managua. Hier moeten we overstappen, de hoofdstad zelf slaan we over aangezien ons leven ons nog lief is en er toch weinig te zien schijnt te zijn.

Ons enthousiasme ¨dat we eindelijk de verstikkende hitte hebben verlaten¨ zakt al snel wanneer we in Granada uitstappen en het eigenlijk net zo heet blijkt te zijn. Toch lijkt er iets meer een briesje te zijn (pluspuntje) en de stad zelf vinden we eigenlijk ook aangenamer ogen. De kerk aan het Parque Central is niet, zoals in Léon, totaal verwaarloosd en half ingestort, hoewel dit ook z´n charme heeft natuurlijk. De kerk in Granada is strak gepleisterd en staat als een rots overeind.

Verder is er een soort ´barstreet´ met allemaal nette, westers ogende restaurantjes en bars. ´s Avonds is iedereen hier te vinden en ook de mensen die hier een slaatje uit proberen te slaan. Als je op een terrasje (unicum in CA) aan je taco zit te knabbelen komen er continu groepjes jongeren langs met een of andere act waarna ze met de pet rondgaan. Uit ervaring besluiten we dat het beter is om de plaatselijke gangsters een beetje te belonen met hun breakdansvoorstelling dan dat ze een pistool tegen je hoofd zetten en dan je geld némen.

Deze ´Calle Calzada´, waar het ´s avonds allemaal gebeurd, heeft iets raars. Ons hotel ligt ook in deze straat waardoor we er goed zicht op hebben. Elke avond gebeurd er wel iets vreemds hier. Spontane vechtpartijen tussen stelletjes op een terras, een zichtbare dronken, Westerse blonde vrouw in korte jurk en mega hoge hakken die over de straat rondzwabberd, op iemand z´n schilderij gaat zitten en aanpapt met de breakdance gasten. Een westerse (eenzame?) man die straatkinderen aan zijn tafel laat komen en zijn bord laat leeg eten en ze vervolgens meteen geld geeft wanneer ze hun handjes ophouden. Dit terwijl overal staat aangegeven dat je straatkinderen het beste helpt door niets te geven omdat er meerdere instanties in Granada zijn waar ze gratis maaltijden en een slaapplek kunnen krijgen, maar deze kinderen willen graag het westerse eten. Laveloze kinderen op de straat, high van het lijmsnuiven. Kinderen van 12 jaar die elkaar met stenen bekogelen, waarschijnlijk is lijm de oorzaak.

Voor een toeristische trekpleister als deze straat is het onbegrijpelijk dat je nooit beveiliging of politieagenten ziet. Het lijkt alsof niemand zich bekommert om de problemen die de kinderen en jongeren in dit gebied hebben maar ook wat ze veroorzaken. O sorry, correctie, we hebben één keer een agente van de toeristenpolitie gezien. Maar zij kwam gezellig buurten met de jongen achter de receptie in ons hotel. Toen er voor de deur van het hotel een vechtpartij was draaide ze haar hoofd niet eens om.

Naast dit ´vage´ sfeertje wat iet wat grimmig is maar waar we onze vingers niet precies op kunnen leggen, is Granada een gezellige stad en is het daarnaast ook mooi gelegen tussen vulkanen. Vanaf de klokkentoren van een of andere kerk heb je een super uitzicht over de hele stad en het Lago de Nicaragua, het meer van Nicaragua, het grootste meer van Centraal Amerika.

Zoals mijn opa het pas nog verwoordde, ¨vond ik het toen tijd om ook eens wat aandacht te vragen¨. Dit uitte zich in dagenlang pijnlijke maag en darmkrampen. Helaas niet de soort waar we in China gewend aan geraakt waren en die na een paar dagen vanzelf weer weggaat. Na de bekende slapeloze nachten door de pijn, ziek, zwak en misselijk zijn en vervolgens de algehele malaise, besloten we dat het weer tijd was voor een dokter. Het werd niet beter en we wilden niet nog 2 weken in deze stad zitten. We vonden zelfs een Engels sprekende arts die na wat meten en voelen her en der concludeerde dat ik een darmontsteking had. Het gebruikelijke lijstje anti biotica, anti parasieten medicijnen etc. werd me in de hand gedrukt en succes ermee!

Of het de medicijnen waren of het door onszelf toegevoegde element van een stokbroodje kipfilet (grote steden hebben zo hun voordelen), na een paar dagen vroeg ik Gjalt om een koud biertje : ik was genezen!

De behoefte aan bier is onze nieuwe graadmeter of je wel of niet ´echt´ ziek bent en werkt goed. Bedenk maar, als het 35 graden is en je hebt GEEN behoefte aan een ijskoud biertje, dan is er echt iets mis toch?!