Wanneer je het Stadshartin Zoetermeer binnen rijdt wordt de oplettende geest getrakteerd op een vreemde vogel dat eenabstract feitje met zich mee draagt.Dit bont gekleurde vogeltjeis het symbool van de Zoetermeerse stedenband met Jinotega in Nicaragua en geeft de exacte afstand van Zoetermeer naar Jinotega aan, namelijk 9024 kilometer.Ik hebdeze vreemdevogel vaak gespot bij binnenkomst in het Zoetermeerse Stadshartmaar de exotische betekenis ervan is mij altijd ontgaan.

Dat 9024 kilometer verwijst naar een warme, zonnige entropische plekaan de andere kant van de wereldheb ik toen niet kunnen of willen beseffen. Nu ik zelf echter 9024 kilometer van Zoetermeer verwijderden verblijf op de plek waar de wegwijzer naar verwijst wordt de exotische betekenis ervanonmiskenbaar duidelijk.

Koffie- en bananenplantages, gelegenin een bergachtig landschap, sieren de omgeving van Jinotega. De zonbrandt er genadeloos op de golfplaten daken waardoor de inwoners van Jinotega genoodzaakt zijn om het overgrote deel van de dag buitenshuis door te brengen. Dit geeft het straatbeeld van Jinotega een gezellige en warme indruk. Deze gezellige warmte en het fraaie landschap doenje bijna vergeten dat je verblijft in een ontwikkelingsland met alle bijbehorende problemen. Zo is het zaak dat je goed uitkijkt waarje looptomdat veel putdekselontbreken waardoor een lelijke val altijd op de loer ligt.De stroom- en watervoorzienig vallen regelmatig uit, grote delen van het achterland zijnvaak ontsloten van gezondheids- en educatievoorzieningen, enveel gezinnen moeten rondkomen van een inkomenrond de honderd euro per maand. Armoede viert nog altijd hoogtij in dit tropische paradijs. Dat 9024 kilometer ook een grote verandering op sociaal- cultureel gebied met zich meebrengt wordt soms dan ook pijnlijke duidelijk.

Om uit te zoeken wat de stedenband tussen Jinotega en Zoetermeer eigenlijk inhoudt nemen wij contact op met Rita Muckenhirn van de organisatie La Cuculmeca te Jinotega.La Cuculmeca voert namens- en in samenwerking met Zoetermeer enkele ontwikkelingsprojecten uit in de stad en het district Jinotega. Rita, een aardige Duitse vrouw, regelt voor ons dat wij de volgende dag meekunnen met Terre des Hommes op projectbezoek in het achterland van Jinotega. Aangezien wij weinig Spaans spreken wordt er ook nog geregeld dat een Duitse vrijwilliger meegaat om voor ons te tolken.
De volgende ochtend staan we op terwijl de zon zich nog schuil houdt achter de heuvelrug die de stad Jinotega omsluit. Enigszins gehaast wordt het geimproviseerde ontbijt naar binnengewerkt waarna de toeter van ons vervoer klinkt. Met dikke oogjes stappen wij de pick-up truck in die ons die dag zal vervoeren. In het gezelschap van medewerkers van Terre des Hommes en La Cuculemeca wordt de reis aangevangen met alsdoel het bezoeken van een aantal 'coorperativas' dieworden ondersteund door La Cuculmeca en Terre des Homes. De coorperativas die wij bezoeken blijken een samenwerkingsverband van jonge boeren te zijn. La Culculmeca ondersteunt de jonge boeren door hen te onderwijzen hoe zij een coorperativa moeten opzettenen onderhouden.Het doel van deze coorperativas is het verkrijgen van een betere stukprijs voor de gewassendoor deze in gezamelijkheid op de markt af te zetten.
Op drie uur hobbelen overuiterst slechte wegen stoppen wij in een klein dorpjein het achterland van Jinotega. Op het moment van aankomst is eenmedewerker van La Cuculmeca bezig om een zaaltje vol jonge boeren te onderwijzenover coorperativas.Weaanschouwen een stuk van de lesen stellen wat vragen over het reilen en zeilen van een coorperativa. Een van de aanwezige jonge boeren staat er op dat wij daarna met hem meegaan naar zijn stukje landbouwgrond om daar te aanschouwen wat- en hoehij zijn gewassesverbouwt.Uiteraard neemt ons gezelschap dit aanbod graag aan waardoor wij gezamelijk afreizen naar een stukje landbouwgrond net buiten de stad. Dejonge boer laat ons vol trots zien dat hij bananen, koffie, rode bonen eneen soort casave verbouwt. De grote glimlach op zijn gezicht, terwijl hij ons de producten toont, doet ons een beetjedenken aan de 'vrolijke'boeren uit de Chiquita reclames die men weleens op televisie ziet.Er is echter een groot verschil tussen onze boer en die op televisie,onze boer krijgt namelijk een eerlijke prijs voor zijn bananen en wordt niet uitgebuitdoor een werkgever.

De verdere dag bezoeken wij meerdere kleine boederijen waar jonge boeren uiteenlopende producten verbouwen zoas honing, koffie, bonen, mango's, advocado's etc. Allen blijken ze bijzonder trots te zijn op hun producten en zijn ze zeer blij met de coorperativas waarvan zij deel uit maken. De coorperativasblijken een hogere en stabielere inkomstenbron met zich mee te brengen waardoor veel gezinnen nu een stabieler leven kunnen leiden. Viva la Coorpertiva is onze gedachte aan het einde van een lange dag huis- en projectbezoeken.

De volgende dag staat geheel in het teken van de Zoetermeerse relatie met Jinotega. Met onze Duitse tolk en een andere medewerker van La Cuculmeca gaan wij, per motorbike, op bezoek bij een aantal projecten die met Zoetermeers geld zijn gesubsidieerd. De projecten die wij aandoen liggen allen ver buiten de stad Jinotega maar nog steeds binnen het gelijknamige district Jinotega. Het is dan ook een lange motorbike tocht voordat wij bij het eerste project aankomen. Onze eerste stop betreft een in aanbouw zijnde school in een uiterst afgelegen uithoek van het district Jinotega. De kinderen in dit dorp moesten voorheen anderhalf uur lopen om naar school te kunnen gaan maar met de komst van een school in hun dorpje is dit voortaan niet meer nodig. Helaas is de oplevering van de school enigszins vertraagd waardoor de burgermeester van het dorp zich genoodzaakt voelde om zijn eigen huis als tijdelijk leslokaal beschikbaar te stellen. Tot aan de oplevering van het nieuwe schoolgebouw heeft hij daarom elke dag 40 uiterst enthousiaste kinderen over de vloer!

Om niet geheel met lege handen aan te komen hebben wij een aantal zakken met lollies voor de kinderen meegenomen. We vragen netjes aan de dienstdoende lerares of wij een aanslag op het tandglazuur van al die kindjes mogen plegen en uiteraard heeft zij hier geen bezwaar tegen. Wanneer ik de eerste zak met lollies tevoorschijn tover breekt er complete chaos los. De lieve kindjesbuitelen over elkaar heen om als eerste bij de snoepzak te zijn. In dit proces worden schoolbankjes en ander lesmateriaal aan de kant gesmetenen verdringen kinderen elkaar om een lollie te bemachtigen. We proberenhen gerust te stellen dat er genoeg lollie's zijn voor iedereen maar helaas, wij krijgen de geest niet meer terug in de fles. We verontschuldigen ons bij de betreffende lerares en haasten ons met het schaamrood op de kaken naar het volgende project.

Het volgende project betreft weer een in aanbouw zijndeschool. Ook hier krijgen wij te horen dat de kinderen voorheen veel tijd kwijt waren met het lopen over gevaarlijke wegen naar school. Met de komst van een school in hun dorp is dat voortaan niet meer nodig en kunnen de kinderen meer tijd besteden aan het maken van huiswerk(right!).We krijgen een rondleiding door heteen-lokaal schooltje, eenbezoekje dat uiteraard niet zo lang duurt. Het schoolgebouwtje ziet er keurig uit, zeker alsje het vergelijkt met andere gebouwtjes in het dorp.Qua opzet zijn trouwens alle schooltjes die met Zoetermeerse subsidie worden gebouwd hetzelfde zodat meerdere dorpjes in het district Jinotega strakjes een uiterst solide schoolgebouw hebben! Gelukkig zijn er op het moment van ons bezoek geen kinderen in het schooltje aanwezig zodat we ditmaal geen chaos achter laten.

Gedurende de dag bezoeken wij meedere identieke projecten die met Zoetermeers geld worden betaald. Al deze projecten lijken vreselijk nodig waardoor wij het gevoel krijgen dat het Zoetermeerse geld hier goed op zijn plek terecht komt. Wanneerweeen sticker van de gemeente Zoetermeer op een school diep in het achterland van Jinotega aantreffen kunnen wij het niet helpen dat er een klein gevoel van trots op ons neerdaalt.

Helaas eindigd een mooie dag desondanks in mineur. Op een iets wat stijle helling valt de moter van onze motorbike ineens stil, uiteraard heeft dat niets met de stuurmanskunsten van de bestuuder te maken :) Het is daarna zaak om de motorbike weer netjes in zijn eerste versnelling te zetten en de rit te hervatten. Echter de helling blijkt wat stijl te zijn waardoor ik meer gas dan anders moet bijgeven om in beweging te komen. Mijn extra dot gas leidt er toe dat het voorwiel van de grond komt en dat we al 'wheelie' makend de berg op gaan. Susanne ziet de bui al hangen en springt op behendige wijze van de motorbike af terwijl het wiel nog in de lucht hangt. Wanneer mijn wiel echter weer de grond raakt schiet de motor pijlsnijl naar de kant van de weg waar uiteraard net een greppel ligt. Het resultaat hiervan is een zeer mooie uitvoering van een salto mortal over het stuur van de motorbike heen. De uitvoering verdient een dikke 8,5 half maar helaas verlies ik mijn punten wanneer ik bij mijn landing precies op mijn zij landt, uiteraard op de zak waar mijn camera in zit.
Het resultaat van: een gebroken camera display waardoor ik niets meer kan zien op mijn scherm. Gelukkig heb ik zelf alleen wat schrammen en is de motorbike nog steeds prima in orde.

Na dit accident vervolgen wij heel voorzicht onze weg terug naar Jinotega, met een wijze les geleerd. Stop NIET je camera in je broek zak als je met eenmotorbike een stijle heuvel in zijn eerste versnelling opgaat. Gelukkig verloopt de restvan de rit wel vlekkeloos zodat wij net voor zonsondergang weer terug in de stad Jinotega zijn. Hier blikken wij terug op een uiterst geslaagde tijd in Jinotega (ondanks decamera display). Zoetermeer doet een heleboel goede en noodzakelijk dingen in- en rondom Jinotega,we voelen ons dan ook een klein beetje trots om Zoetermeers te zijn. Maar helaas, aan alle mooie dingen komt een einde en zodoende zitten wij de dag ernaopnieuw in de bus, opnieuw naar een onbekende bestemmingin een voor ons onbekend land.

Hasta Luego!