Via het bergplaatsje Danlí gaan we de volgende dag de grens over, naar Nicaragua. Uiteraard moeten we hier eerst de Hondurese snorrenmannen aan de douane betalen, vooruit. We lopen 20 meter en komen zo ¨officieel¨ in Nicaragua, wij mogen hier natuurlijk ook wat voor neerleggen. Vandaag is het blijkbaar $12. We proberen onze ¨receipt¨ tactiek nog eens en de betreffende snorrenmans wil ons best een bonnetje geven. Een standaard voorgedrukt, nietszeggend papiertje met $10 erop én, omdat deze meneer misschien een bloemetje voor z´n vrouw wilt kopen vandaag, schrijft hij zelf even een bonnetje voor de resterende $2. We moeten waarschijnlijk maar blij zijn dat hij vanavond niet met z´n vrienden naar de bar gaat en het anders $20 de neus voor ons zou zijn.
Een paar meter verderop staat nog een of andere gladjanus waar we voor $1 een papiertje moeten kopen waarvan we alleen het woord ¨municipal¨ herkennen. Ze weten hier in Nicaragua blijkbaar al goed dat je toeristen van alles en nog wat kunt laten betalen. Wij balen dat we niet beter hebben opgelet bij onze Spaanse cursus, voelen ons wat hopeloos, smijten die paar dollars naar z´n hoofd en nemen de bus verder Nicaragua in.

Halverwege maken we kennis met de lokale arbeiders op de vele koffieplantages die we al zien vanuit de bus: kinderen. Een grote groep groezelige kinderen van verschillende leeftijden, maar zeker niet ouder dan 14, stapt in en wordt meteen naar het achterste gedeelte van de bus gebonjourd. Er hangen nog net geen bordjes in de bus die deze ¨discriminatie¨ legaliseert maar zo gaat dat blijkbaar hier. Achterin staan ze met z´n allen op elkaar gepropt, op weg naar de volgende plantage. Zij zijn ook de enigen in de bus die meteen moeten betalen, hun aanwezigheid in de bus wordt dus gewaardeerd..

Een paar uur later komen wij aan in Estelí, een plaatsje in de bergen in het noorden van Nicaragua. Een plek waar de zogenaamde ¨Sandinistas¨ zich behoorlijk verzet hebben tijdens de contra-war. Overal zie je nog muurschilderingen, van Che Guevara tot Daniel Ortega, de huidige president, revolutionair en Sandinista Numero Uno. Dit jaar zullen er weer verkiezingen zijn mar de strijd lijkt al gestreden, overal zie je ¨Daniel 2011¨ etc. staan. In een klein ¨martelaren¨ museum prijken vele foto´s van de jonge jongens en meisjes die in de oorlog zijn omgekomen. Het museum wordt gerund door een paar van de moeders van deze ¨kinderen¨. Hoewel ons Spaans ons wat in de steek laat is met meer dan duidelijk dat men hier massaal ¨tegen de vijand¨ weerstand heeft geboden en dat vele jongeren, voor diverse idealen, hier het slachtoffer van zijn geworden.

Wij nemen onze intrek in een klein familie hotelletje dat bewaakt wordt door een bizar waakzame eend. De eerste dagen zijn ook wij ¨de vijand¨ en vliegt het beest ons aan als we binnen komen. Daarna lijkt ¨het¨ ons te accepteren zodat we iets minder angstig ´s nachts naar de wc rennen om een confrontatie te vermijden.
Estelí is verder een beetje een slaapstadje, om 7uur ´s avonds krijg je het gevoel dat het al 1uur ´s nachts is. Slechts drie verlichte straten, restaurantjes die om 8uur al dichtgaan en ook de bioscoop die volgens de Lonely Planet in 2007 nog in werking was, zit potdicht dichtgetimmerd en lijkt meer op een kraakpand. Gelukkig hebben wij onze eend.

We laten de socialistische Sandinistas even voor wat ze zijn en besluiten een ander stukje Nicaragua te onderzoeken:natuur! En dat hebben ze hier in overvloed. ¨In de buurt¨ ligt het natuurgebied ¨Miraflor¨ . Na een zweterig, hobbelend busritje van 1,5uur stappen we uit bij een willekeurige Finca-boerderij. De mevrouw van ons hotelletje had de naam op een papiertje gekrabbeld en bij gebrek aan andere opties gokken we maar dat het de betreffende finca betreft. Eigenlijk weten we ook helemaal niet wat we hier gaan doen. We besluiten om wat rond te kijken en om er een biertje te drinken.
Op de één of andere manier blijken wij de gave te hebben om OVERAL en ALTIJD aan te komen op het heetste van de dag, rond 12uur. Zwetend volgen we één km. het pad de heuvel op naar Finca Huppeldepup. Hier aangekomen besluiten het biertje toch nog maar even te verruilen voor een kop koffie, we zitten tenslotte tussen de koffieplantages.
Voor de vorm vragen we wat je hier kunt doen. Hiken, paardrijden, fietsen..¨Willen jullie nú iets doen?¨. We schamen ons alweer dat we altijd zo slecht voorbereid gewoon maar ergens aan komen kakken. ¨Jullie kunnen wel wat paardrijden als je wilt¨. We hebben precies 2uur de tijd voordat de laatste bus terug naar Estelí alweer vertrekt maar we hebben nog geen ¨uh ok¨ gezegd of er worden al ergens wat paarden vandaan getrokken en opgezadeld.
Wij staan daar in onze korte broeken en op slippers als schoolvoorbeeld toeristen. Dat wordt voor de verandering maar eens op blote voeten paardrijden, tenslotten hoeven onze poezelige voetjes de grond niet aan te raken.

Voor de verandering blijken onze knollen Mariposa – vlinder?- en Anna Nicole Smith (??) een keer géén automatic horses te zijn. Onze gids Juanez – of hoe hij ook mag heten, Juanez klinkt altijd goed- vindt eigenlijk alles wel best en hobbelt wat om ons heen om er zeker van de te zijn dat we de enige afslag niet alsnog verkeerd nemen. We proberen vooral de hoogste versnelling uit, werkt nog ook, en we gaan als een trein langs alle koffie- en bananen plantages. Bij een waterval koelen wij even af en onze racepony´s rusten wat uit. Bij de terugrit haalt Gjalt al zijn cowboy technieken uit de kast, de ¨yihaaa´s¨ en andere motiverende kreten zijn niet te missen. Met Anna Nicole volg ik hem en razen we over de zandweggetjes. Hierbij MOET ik vermelden dat Gjalt de terechte winnaar is van eindsprint over de laatste 500 m. In volle galop. Ondanks de nutteloze pompende bewegingen met zijn benen heeft Gjalt zijn Vlinder toch nét een tandje harder laten gaan. Waarschijnlijk zullen de ¨Yihaa´s ¨ en een takje meegeholpen hebben aan zijn overwinning.
Bij de Finca laten we de paarden dampend van het zweet achter, bestellen we eindelijk onze meer dan verdiende biertjes en haasten ons alweer naar de bushalte. Officeel zou de bus over een paar minuten moeten komen. Onofficieel kan dat een half uur vroeger zijn of zelfs een uur (of meer) later. Wanneer je in Centraal Amerika de laatste bus wilt halen is het redelijk key om wat speling in te bouwen.

We wachten uiteindelijk bijna een uur, wat hippies komen her en der aangelopen en sluiten zich bij ons aan en als de bus met luid gehonk dan eindelijk verschijnt zit ie propvol. En 1,5uur hutjemutje tegen de zwetende massa opgedrukt zitten lijkt ons minder fijn. Gelukkig mogen we dan ook op het dak van de bus plaatsnemen wat een hele ervaring is. We genieten van het mooie uitzicht op de Miraflor en de zonsondergang die halverwege inzet. Tegelijkertijd moeten we ons continu schrap zetten en vastklampen als we weer eens over een hobbel in de weg schieten en iedereen op het dak daarmee ook. Ook moeten we voortdurend bukken voor alle ¨laag¨ hangende takken. De takken hangen niet zo laag, wij zitten meer wat hoger. Even denken we terug aan een half jaar geleden, wanneer we bij de bruiloft van Sanne en Dick in Delft ook moesten wegduiken voor striemende takken in ons gezicht, bovenop een Engelse dubbeldekker bus met open dak. Bijna hetzelfde avontuur, alleen de omgeving is wat anders.

De dag erna vertrekken we met mega spierpijn en open schuurwonden. De volgende stop wordt Jinotega, een zusterstad van Zoetermeer. Niet dat wij ons daar voor deze trip van bewust waren maar waar wij door bepaalde insiders op geattendeerd zijn. Eens zien hoe hier het plaatselijke Stadshart, Noord AA en SnowWorld eruit zien!