Volgens het Amerikaanse Peace Corps wordt het overgrote deel van de vakantiegangers ofwel aan het begin danwel aan het einde van hun trip overvallen, aldus de statestieken. Schijnbaar is de doorsnee tourist het meest kwetsbaar aan het begin én aan het einde van zijn vakantie doordat de tourist in die fase in een soort ´euforische stemming´ verkeerd. Deze euforie maakt de tourist minder oplettend waardoor hij een gemakkelijkere prooi wordt voor hen die kwaadwillend zijn. Echter, wanneer je halverwege je reis in de loop van een pistool kijkt begin je jezelf toch af te vragen waar het Peace Corps in vredesnaam zijn informatie vandaan haalt.

Het noodlot -of onvermijdelijk lot van een toerist in Centraal Amerika- slaat toe wanneer we, zoals we vaker hebben gedaan, beginnen aan de 1 kilometer lange wandeling van de bioscoop terug naar het guesthouse. De beoogde film die wij wilde zien draaide niet waardoor we nog eerder aan de terugwandeling begonnen dan normaal, het is dan 20.30 in de avond. Op dit tijdstip is het donker in Centraal Amerika en begint het ´nachtelijk volk´ zijn intrede te doen op straat, het is echter nog niet het tijdstip waarop je beter binnen kan blijven of taxi´s moet nemen wanneer men zich verplaatst. Onwetend van het lot dat ons te wachten staat beginnen wij daarom al lopend aan de terugreis.

En dan, ergens halverwege, op het enige onverlichte stukje weg, zet ´het kwaad´ de achtervolging in. Wanneer hij dichtbij genoeg is tikt hij mij op de schouder en mompelt iets onverstaanbaars in het Spaans. Er vanuitgaande dat het weer een dronken zwerver was die een aalmoes wilde hebben wimpel ik hem in eerste instantie af, maar wanneer Susanne mij meldt dat hij een pistool in zijn handen heeft lijkt het mij ineens wijzer om toch ook maar te blijven staan. De overval overvalt mij.

In tegenstelling tot de beelden in mij hoofd, waarin een overval een chaotisch en beangstigend moment is, verloopt onze overval keurig volgens het boekje. Hij zwaait wat met zijn pistool, wij geven hem onze spullen en dan nemen we netjes afscheid en vervolgt ieder zijn eigen weg. Alhoewel, Susanne en ik blijven aanvankelijk nog eventjes wachten in de hoop dat de overvaller berouwvol terugkomt en onze spullen teruggeeft. Helaas, in plaats daarvan richt hij van een afstandje nogmaals het pistool op ons wat voor ons ´het startschot´ is om ook maar de terugweg te hervatten. In minder dan vijf minuten is onze avond verpest en is die van iemand anders een succes geworden.

Psychologisch gezien is een overval bijzonder intressant. Zo proberen wij, op de resterende terugweg, alvast een profielschets voor de politie samen te stellen. De overvaller van Susanne was een lange donkere man,circa 18 tot 25 jaar, brede schouders en kroeshaar. Mijn overvaller was daarintegen een kleine, beetje tengere, jongen met een wit petje op.
Onze beschrijvingen liepen dusdanig uiteens dat we het alleen eens konden worden dat het een donkere jongen met witte tanden betrof. Gegeven het feit dat half Centraal Amerika aan deze beschrijving voldeed bekroop ons het vermoeden dat deze lange of kleine jongeman, met of zonder baseball petje op, nooit bestraft zou worden voor zijn daden. Wat het beroven van toeristen tot een lucratieve en relatief veilige baan maakt.

Een ander intressant gegeven is dat de overval ons dusdanig overviel dat ik helemaal vergat om bang, paniekerig of juist heldhaftig te reageren. Waar ik daarentegen wel aan dacht, en wat ik ook gevraagd zou hebben wanneer mijn Spaans dat toe zou laten, was hoe ver het pistool kon schieten, of het niet vervelend was om de hele dag met een zwaar pistool rond te lopen, hoe duur kogels waren, waar je het pistool moet verstoppen als je een sportbroekje zonder zakken aan hebt en of ik het alstublieft eventjes zou mogen vasthouden. Mijn intresse voor ´gadgets´ maakt mij waarschijnlijk de ideale prooi voor hen die snel geld willen verdienen.

Eenmaal terug in het guesthouse kwam pas het besef; ik had zijn rechterarm moeten pakken en dat met een ´bokkenpootje´ en ´armlock´ op zijn rug moeten draaien terwijl Susanne zijn ogen aan het uitkrabben was. Helaas, in plaats daarvan zat de held op sokken met zijn vader aan de telefoon om de bankpas te blokkeren en te mokken dat hij de komende tijd de Pizza Hut niet meer kon betalen. Gelukkig heb ik de nachten daarna, in mijn slaap, nog velen malen wraak kunnen nemen op de overvaller met marteltechnieken die de CIA niet zou misstaan.

Anyway, we waren wederom én nog steeds in La Ceiba om te wachten op een pakketje dat Susanne online had besteld en naar het guesthouse had verstuurd. Echter de Hondurese Post is ´un poco tranquilo´ waardoor het langer wachten werd dan gepland. Toen wij twee dagen na de overval, voor de zoveelste maal, stampij begonnen te schoppen op het postkantoor was de baliemedewerkster dan eindelijk toch zo vriendelijk om een keertje te gaan kijken of ons pakketje er was. En voilá, met een dikke laag stof op de verpakking, bleek het pakketje dan toch eindelijk gearriveerd te zijn. Waarschijnlijk had het pakketje daar al dagen lang stof lopen verzamelen en had het ons een overval gescheeld als de baliemedewerkster iets eerder bereid was geweest om in het archief te checken of het pakketje was gearriveerd. Gelukkig won de opluchting het van de irritatie (ja, na een overval richt je de verlate woede op iedereen af) zodat we diezelfde dag nog aangifte konden doen.

Vanaf het postkantoor was het een hete en stoffige wandeling naar het politiebureau. Het zweet stond ons bij aankomst dan ook dik op de rug, niet vanwege de hitte maar vanwege de stress hoe we in vredesnaam twee compleet verschillende overval-ervaringen tot één aangifte moesten omvormen. Het antwoord hierop werd, na een paar uur wachten in de wachtkamer, voor ons voeten geworpen. De agente die onze aangifte opnam had namelijk geen enkele interesse in een beschrijving van de dader, onze ervaring of úberhaupt in iets dat de politie naar de dader zou kunnen leiden. In plaats daarvan werd er een samenvatting van onze samenvatting op papier gezet en stonden wij binnen mum van tijd weer buiten in de hitte. Een andere droom, waarin de politie op televisie met behulp van wattenstaafjes elke dader kan vinden, viel in duigen. Waarschijnlijk had de agente al dusdanig veel aangiftes van ´rugzaktouristen´ opgenomen om te weten dat onze profielschets hen evenmin naar de dader zou leiden als een onderzoek met wattenstaafjes.

En zo geschiedde onze eerste overval. Achteraf gezien zijn we blij dat we niet heldhaftig hebben gereageerd, wie weet waar een dergelijk type toe in staat is. Trouwens de ´buit´ was niet dusdanig dat één van ons beide wilde testen of het pistool niet van plastic was. Enigszins opgelucht en zo spoedig mogelijk na de aankomst van het pakketje van Susanne haastte we ons daarom naar de grens met Nicaragua. Een nieuw land en nieuwe start, maar niet voordat de douanebeambte ons weer eens moest beroven van onze laaste dollars!

Hasta Luego