De veerboot naar Utila ziet er degelijk uit en doet me niet denken aan het kleine lancha motorbootje waarmee we van Belize naar Guatemala zijn overgestoken en die nog in mijn nachtmerries voorkomt. Little did we know dat we dit tochtje niet zozeer bang voor ons leven zouden zijn, als wel kotsmisselijk. De 30 km tussen La Ceiba en Utila ziet er niet eens zo wild uit, maar de veerboot heeft er duidelijk moeite mee op z´n twee drijvers. Wij zagen de verloop van dit ritje al een beetje aankomen waardoor we toch maar bij het raam gingen staan om de horizon nog te kunnen zien. De andere passagiers vonden ons duidelijk aanstellers, maar wel niet-kotsende aanstellers, zo zou blijken. Dit in tegenstelling tot de helft van de mensen aan boord, die het na 50min. echt niet meer trokken en een paar kilometers voor de haven snel het ¨plastic- zakjes mannetje¨ om hulp vragen. Als iemand een baan heeft om plastic zakjes op een boot uit te delen, dan zegt dat natuurlijk eigenlijk al genoeg.

Tussen de kotsende menigte door ontmoetten we Libby, een Engelse die een Diveshop runt op Utila. En ze heeft veel collega´s op het eiland.. Er zijn zoveel Diveshops, dat het naar mijn idee een nadeel begint te worden dat je zoveel keuze hebt. Er wordt letterlijk om je gestreden, als proppers op een disco-strip in Chersonissos strijden om vakantiegangers. Maar goed, Libby heeft een leuk verhaal dus we gaan in elk geval kijken bij haar Deep Blue Divers. Daarna maken we nog even een kort rondje, het is midden op de dag en ontzettend heet wat je wel dwingt om snél een keuze te maken en klaar met het gedoe te zijn. Wanneer we 1,2,3 niks zien wat heel veel gaver lijkt te zijn, schrijven ons in bij Deep Blue Divers, gewoon omdat het ons gaaf genoeg lijkt.

Schrijven ons in? Wat er tussen het aanmeren van de boot en het inschrijven is misgegaan weet ik niet helemaal maar ik had absoluut niet de intentie om te gaan duiken, wat in mijn gedachten niet gelijk staat aan ¨fun¨. Niet alleen door een bescheiden open water- angst, de nodige fobie voor haaien als ook het feit dat het hele ¨onder water ademen¨ me gewoon geen natuurlijk, goed idée lijkt. Maar goed, ergens in de procedure is er iets mis gegaan, dat is duidelijk, waarschijnlijk toen ze me verleidden met ¨IT´S SOOOO MUCH FUNNNNN!!¨. Right… dat zullen we nog wel eens zien!

Gjalt heeft de eer om de volgende morgen om 7u ´s ochtends te verzamelen voor een van zijn 1e fundives hier. Ook hier vraag ik me af waar het element ¨fun¨ op zou moeten slaan maar mij is meer slaap gegund en ik draai me nog eens om.

Die week doe ik de zogenaamde ¨Open Water¨ Padi cursus, inclusief promo en marketingsmateriaal ¨dat duikers statistisch gezien gewoon meer plezier in het leven hebben¨.. Mag ik een teiltje? Je zou bijna gaan twijfelen over de inhoud van die hele cursus. Deze duikschool kiest ervoor om alle theorie in één dag te proppen waardoor ik met Fransoos Will en de Zweden Rasmus en Valdemar achter een tv´tje eindig en het me na die dag een beetje duizelt over BCD´s, wel of niet je adem inhouden en pre dive safety checks.

Gelukkig komt Gjalt enthousiast terug van zijn duiken, o.a. naar een wrak. Als hij vertelt hoe mooi, geweldig en special het was hou ik me maar voor dat ik aan het einde van de cursus ook zo´n fanaat ben.

Naast de paar uur duiken of les per dag hebben we zeeën van tijd over, waardoor we vaak op de pier, in de hangmat eindigen met een biertje of twee bij een ondergaande zon. Niet slecht.

Wat wel slecht is, is ons zelf opgelegde dieet. Utila is iets duurder dan het vasteland, zoals bij veel eilanden. Omdat de Diveshop waar we verblijven over een grote keuken beschikt was het dan ook tijd om weer eens te koken. Maar helaas kun je het weinig koken noemen, meer ´opwarmen´. We zijn de tel kwijt geraakt hoevaak we nu al Mac ´n Cheese hebben gegeten, wat waarschijnlijk maar beter is zodat we niet precies weten hoeveel we van dat chemische spul binnen hebben gekregen.

De dagen hierna gaat Gjalt elke dag op stap voor een paar duiken, en oefen ik met m´n Franse en Zweedse vrienden in water van 4m. diep bij de pier. Ondertussen heeft ook de Duitse Sylvana zich bij ons aangesloten. De Zweden zijn blijkbaar al iets te lang in Centraal Amerika en doen alle oefeningen mega tranquilo, zodat onze instructeur Paco er nog een instructrice, Zoë, bij haalt zodat we ook echt over een paar dagen klaar zijn met de cursus. Are we that bad?

Hoewel de oefeningen me slapeloze nachten hebben bezorgd ( ik heb nog nachtmerries over ¨de tank dichtdraaien¨ en ¨masker afdoen¨), begin ik het stiekem toch een beetje leuk te vinden. Vooral wanneer we naar het rif gaan en ook een duik doen zónder al te veel oefeningen. Met je mask op is het toch prettiger onderwater. Samen met buddy Will gaan we door de ¨Bruce-Willis-Ruins-All-Films¨ safety check en plonzen we in het water. Gjalt zit op dezelfde boot maar omdat wij zo mega traag zijn ligt hij al 10 minuten in het water en is al op zoek naar tropische vissen. Het hangt een beetje af van de duikplek maar er is hier zeker veel te zien bij het rif. Veel vissen in alle soorten en maten en kleuren. Ik kan alleen niet zeggen dat het specialer was dan het snorkelen bij het Belize Barrier Reef. Zie je, eigenlijk is er dus geen noodzaak om te duiken ipv snorkelen! ; )

Als mijn groepje na een paar dagen alle oefeningen genoeg gedaan heeft en de test gemaakt (whoehoe surprise surprise I made it..), zijn we Open Water Divers, schijnt. Dat mogen we testen met een paar fundives, dit keer met Gjalt als m´n buddy, dat wordt lachen natuurlijk.

De Divemaster die de duik leidde had geen idée wat ze had kunnen verwachten.. Vanaf het moment dat we in het water waren was het chaos. De Zweden bleven niet bij elkaar en Rasmus was vergeten z´n regulator in te doen voor hij naar beneden ging… redelijk crucial puntje! De redelijk sterke stroming aan het oppervlakte maakt het er ook niet beter op waardoor wij vanaf beneden, de Zweden onderaan het oppervlakte steeds verder uit elkaar zagen drijven.. Na 10 min. leek de groep bij elkaar geraapt en konden we eindelijk beginnen. Omdat Gjalt en ik achteraan zaten hadden we perfect uitzicht op de Zweden, die dan weer 5 meter omhoog schoten en dan weer naar beneden zakten.

Nou hoef ik mezelf niet op een video terug te zien om te weten dat ik me niet als een pro, vloeiend en gratieus door het water beweeg. Daarnaast mag zo´n wetsuit allerlei functies hebben, erg flateus is het niet. Wanneer ik me tijdens het duiken opeens realiseer dat ik 18 m. onder water ben is het soms maar een close-call dat ik niet –toch- in paniek raak en om me heen begin te spartelen. Oftewel, ik weet dat ik nog veel te leren heb wat betreft moves!

Maar de Zweden bewogen zich in plaats van horizontaal, helemaal verticaal en leken meer fiets bewegingen te maken waardoor ze niet zozeer vooruit kwamen maar omhoog en omlaag door het water schoten. Ze leken overal te zijn behalve waar de bedoeling was zeg maar. Gjalt´s imitaties hiervan zijn hilarisch..Misschien kun je je voorstellen dat dit het tempo niet echt bevorderde waardoor we relatief kort onder water waren maar het zorgde er wel voor dat ik die PADI onzin eindelijk geloofde: Diving IS fun!!

Dat we ook nog een grote Spotted Eagle Ray –rog- van dichtbij zagen hielp er wellicht ook aan bij. Op de bootrit terug naar de diveshop springen de dolfijnen uit het water naast ons. Toen vroeg ik me af, ben ik nou stiekem –overnight- net zo´n fanaat geworden?

Hasta Luego!

Ps. Volgende keer zullen we écht over HET ¨La Ceiba¨ incident vertellen!!