Onbekend met omgangsvormen, lichaamshouding, rituelen, financieen etc, elke grensovergang brengt ons terug naar onze allereerste dag op de middelbareschool. Net als toen voelen wij ons nu weer even nietig wanneer we ´nieuw terratorium´ betreden. We proberen nog wel iets uit te stralen als ´Don´t F*uck with me´ maar de aasgieren ruiken onze onzekerheid al op mijlen afstand. Evenals de grote, gemene pesters op de middelbareschool zijn de taxichauffeurs genadeloos en zijn wij object van hun vermaak.

Onze relatie met taxichauffeurs is het beste te vergelijken met die van een celebrity tot de paparazzi. Ze zijn beide een noodzakelijk kwaad om verder te komen maar ook zeer willig om leugens en onwaarheden te verkopen. Elk busstation, grensovergang of stadscentrum voelt daardoor aan alsof wij wereldsterren zijn die de rode loper van de Oscar Awards opstappen. Rijen dik staat men ons op te wachten, klaar om te profiteren van het onnozele rijkdom.

Bij het betreden de rode loper wordt er van alle kanten aan je getrokken, men duwt, probeert jou je backpack te ontfustelen, verblind je met flyers en andere troep etc. De overdaad aan chaos is overweldigend en maakt dat je rechtsomkeer wilt maken naar de veiligheid van de bus. Helaas, die route wordt afgesloten door de amokmakers. Er rest je geen andere keuze dan je krampachtig aan je tas vast te klampen en je een weg door de chaos heen te roeien.

Mocht je bijzonder standvastig blijken te zijn en de relatieve rust aan de achterzijde van de taxichauffeurgroep weten te bereiken, dan heb je een kans! ´Divide et impera´ oftewel verdeel en heers is je enige mogelijkheid op een eerlijke ritprijs of antwoord op je vraag over openbaar vervoer. Het is de kunst om de groep taxichauffeurs, door toedoen van veelvuldig heen en weer lopen en je tweetal op te splisten, uiteen te trekken. Daarna is het zaak om de zwakste van de kudde te spotten (dit zijn vaak de eenlingen aan de buitenzijde van de kudde) en hem snel je vraag of wens voorleggen. Haast is hierbij geboden anders geef je de groep de mogelijkheid om zich te hergroeperen en zich massaal boven op je te storten (dan is je kans definitief vergeven).

De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat de kans om al deze stappen succesvol te doorlopen uiterst gering is. Daarom is het soms noodzakelijk om je over te geven aan de list en bedrog van taxichauffeurs, al is het alleen maar om kostbare tijd en energie te besparen. Daarna is het wel zaak om vurig te hopen dat er een aparte ´hemel´ bestaat voor taxichauffeurs!

Anyway, wij hebben geluk en weten op de grens met Honduras een directe bus naar Copan te vinden. Bij aankomst in Copan zijn we dusdanig afgepeigers door het ruzieen en onderhandelen met taxi´s dat we schikken voor het eerste guesthouse dat we aandoen. Dat we spijt krijgen van onze beslissing wordt vrij snel na het inchecken duidelijk. Het regime in het guesthouse heeft veel weg van Guantánamo Bay. Er is een avondklok, verbod op alcohol en douchewater is op de bon, het enige dat lijkt te ontbreken is een verplicht uurtje bijbel lezen per dag.

Gelukkig zijn wij inmiddels gewent aan de afwezigheid van enige vorm van luxe zodat we ons volledig kunnen focussen op onze missie in Copan. Wij zijn namelijk naar Copan afgereisd om voor eens en altijd af te rekenen met Maya tempelcomplexen. De overdaad aan bezochtte tempelcomplexen maakt dat we inmiddels zelf lijden aan een complex van tempels. Helaas is Copan een grootheid onder de tempelcomplexen en de enige die nog ontbreekt op ons lijstje, zodat we ons verplicht voelen om ook dit laaste beetje historie tot ons te nemen.

Ondanks een frisse tegenzin en gebrek aan enthousiasme stappen wij de volgende ochtend in stevige pas af op de ruines van Copan. Bij aankomst bij het complex wordt ons vriendelijk verzocht om de equivalent van 14 ontbijtjes te betalen als entreeprijs. Het gebrekkige enthousiasme wordt hiermee nog verder op de proefgesteld en bijna maken we rechtsomkeer. Echter, gewetenswroeging maakt dat we de broekriem 14 ontbijtjes verder aantreken en zodoende staan wij vijftien minuten later toch nog bovenop een eeuwenoude Maya-tempel. Het regenwoud komt langzaam aan tot leven en vult de stilte met indrukwekkende geluiden, de zon hangt laag boven de tempels en werpt lange, trage schaduwen op de grond. Met een grote glimlach op ons gezicht nemen wij dit schouwspel waar, niet omdat we zo vreselijk onder de indruk zijn maar omdat we eindelijk verlost zijn van de gewetenswroeging die ons telkens deed besluiten om al die Maya tempels te bezoeken.

Na Copan besluiten wij ´wild´ te gaan doen en de ´Route Lenka¨ te volgen, welke minder gebruikelijk is onder de reizigers in Midden Amerika. Zodoende worden een aantal bergdorpjes rondom- of direct aan het Lago de Yojoa aan onze reisbestemming toegevoegd.
Helaas wordt deze ´originaliteit´ niet beloond. Direct na vertrek uit Copan belanden wij in een tropische regenstorm die ons gedurende onze route (tot aan La Ceiba) zal blijven achtervolgen.

De eerste stop van de Routa Lenka is het bergdorp Gracias a Dios (met dank aan god). De naam van het dorp is een verwijzing naar de dankbaarheid van de inwoners voor deze goddelijke plek onder de zon. Wij treffen echter stoffige verlaten straatjes die worden schoongeveegd door de onophoudelijke regenstroom. Wanneer het ook nog eens nagenoeg onmogelijk blijkt te zijn om een geschikt guesthouse en maaltijd te vinden vragen wij ons af of de dorpelingen niet perongeluk de ´verkeerde´ god vereren.

Het gebrek aan voedsel, warmte en zonnenschijn dwingt ons om , eerder dan gepland, verder te reizen langs de Routa Lenka. Zodoende leggen we de Routa Lenka in versneld tempo af en reizen wij in één keer door naar Peña Blanco. Peña Blanca ligt direct aan het Lago de Yojoa en heeft een grote aantrekkingskracht op vogelaars en natuurliefhebbers. Eénmaal aangekomen in Peña Blanca vinden wij onderdak bij een kleine bierbrouwerij die tevens dienst doet als guesthouse. De brouwerij lijkt een klein stukje paradijs op aarde totdat we de menukaart krijgen voorgeschoteld. Eén klein, lullig, zelfgebrouwen biertje kost hier evenveel als een biertje op een terras onder de eiffeltoren. Wanneer men ook nog een klein kapitaal rekent voor een kamer die stinkt naar schimmel en die is doortrokken van vocht beseffen wij dat we de Routa Lenka misschien maar moeten toevoegen aan de categorie ´minder goede ideeen´.

Wanneer het na een nacht schimmelen nog steeds regent besluiten wij het hele circus weer in te pakken en verder te reizen naar Tela, een Garifuna dopje aan de noord kust van Honduras. Gedurende de hele busreis houdt de regen ons gezelschap en doet deze ons heimelijk terug verlangen naar de warmte en droogte van China. Gelukkig heeft de kuststrook, waar Tela deel van uit maakt, een ander klimaat dan het binnenland. Zodoende belanden we van de regen in de drup en komen wij terecht in een tropische storm die schepen enkele dagen zal verhinderen om uit te varen. Het regent hier zo hard dat wij, onze backpacks en de inhoud daarvan geheel doorweekt zijn wannneer we eindelijk een guesthouse vinden. Het guesthouse is verlaten (evenals de rest van Tela) maar heeft een airconditiong en een televisie met Engels/Amerikaanse kanalen. Gedurende een aantal dagen worden wij, door de regen, gedwongen om binnen te blijven en zijn wij verhinderd om verder te reizen. We doden de tijd met filmkijken en gokken aan aan welk voedsel de ander denkt. Voor het eerst verlangen wij een klein beetje terug naar Nederland.

Dat gevoel houdt gelukkig niet lang aan want na een aantal dagen begint de zon achter de wolken door te breken. Snel pakken wij onze backpack en begeven wij ons naar het busstation om een bus naar La Ceiba te bemachtigen. Deze bus staat geduldig op ons te wachten en brengt ons binnen een paar uur naar La Ceiba.

Evenals Tela, is La Ceiba een stadje aan de noordelijke kuststrook van Honduras. In het verleden deed deze derde stad van Honduras dienst als haven voor de United Fruit Company, iets waarvan je de sporen (letterlijk) nog steeds kunt terugvinden. De United Fruit Company (een Amerikaans bedrijf) heeft tot halverwege de vorige eeuw vuile politieke spelletjes in Honduras gespeeld waardoor Honduras (en andere landen in Latijns Amerika) de reputatie van ´Bananen Republiek´ heeft gekregen. Gesteund door de CIA heeft de United Fruit Company de Hondurese politiek kunnen ontwrichten (en beinvloeden), de locale bevolking kunnen uitbuiten en het land kunnen beletten om zichzelf te organiseren.
De spoorbanen waarmee het goedkoop geproduceerde fruit vanuit het achterland naar de havens in La Ceiba werd vervoerd liggen er nog steeds en zijn en stille getuige van de destructieve bemoeienis van de USA.

Gelukkig toont La Ceiba ook tekenen van herstel. Zo heeft La Ceiba inmiddels een modern winkelcentrum waar airconditiong haar bezoekers koel houdt en de bevolking de mogelijkheid geeft om naar de film en Pizza Hut te gaan. Het is dan ook niet geheel onbegrijpelijk dat wij, na de ontberingen van de afgelopen tijd, veelvuldig in dit winkelcentrum te vinden zijn. De ontberingen van het backpackers bestaan leggen we tijdelijk naast ons neer en wij laden onze batterijen op door veelvuldig gebruik te maken van de bioscoop en de Pizza Hut.

Dat dit lui- lekkerleventje op brute wijze zal worden verstoord zul je in het volgende verhaal lezen!

Hasta Luego!