Wanneer we in de zeikende regen, gehuld in onze hippe poncho’s, voor het ferry gebouwtje in Punta Gorda staan, kan ik niet anders dan even aan de hoogtepunten van Belize te denken. Uiteraard omvatten deze momenten zonneschijn ipv regen en gaat het van het ontdekken van de onderwaterwereld bij het 2e grootste rif ter wereld op Cay Caulker, tot uren in de chickenbus rijden langs mega grote stukken jungle en onderweg maar een paar huizen tegen te komen. Het is bizar dat dit land, dat groter is dan Wales, maar zo’n 300 000 inwoners heeft. En dat zie je, of eigenlijk, dat zie je dus niet. Want wanneer je met de bus door het land reist merk je meteen hoeveel ongerepte plekjes dit land nog heeft, en wil je echt zeker zijn dat je mensen tegen komt, dan moet je naar de paar stadjes die Belize telt.

Hoewel het eigenlijk DE reden was om naar Maya Center te gaan, heeft Gjalt het achterwege gelaten. De populatie jaguars is hier (schijnbaar) 3 x zo groot als de hoeveelheid mensen die in het dorpje leven, wat niet meer dan 3 huizen telt. Van de 700 jaguars in Belize zouden er hier zo’n 70 zitten. Die wilden we, in eerste instantie, wel eens zien! Tijdens het hiken hebben we daar uiteraard nog niet eens een glimp van opgevangen maar van de ranger van het park die ons een lift gaf, begrijpen we dat je meer kans hebt ze op de dirtroad te zien lopen die van ons hostel naar het park leidt. Jaguar Spitsuur is rond 8am en 5pm en wanneer we ook dan geen Mister Jaguar zien ontstaat het geniale idee om ‘s nachts op pad te gaan. De weg gaat vanaf ons hostel meteen langs jungle en velden en het is pikdonker. Naarmate we iets verder van het dorpje vandaan zijn horen we overal geluiden vandaan komen en wanneer Gjalt onze enige lichtbron uitdraait zien we geen hand voor ogen. Met het lichtje weer aan schijnen we over de jungle en wanneer ik een paar ogen zie oplichten bedenk ik me hoe “ leuk” ik dit eigenlijk vind en vraag ik me af waarom ik dacht dat ik een jaguar zou willen tegenkomen in het pikkedonker op een verlaten zandweggetje in the middle of nowhere. Uiteraard wilt Gjalt alleen maar verder en verder de jungle in lopen en moet ik hem bijna smeken “ of we alsjeblieft niet terug kunnen gaan”. So far for being a brave worldtraveler ;)

Hoe dan ook, wanneer we op het punt staan Belize te verlaten ben ik er van overtuigd dat dít mijn persoonlijke dieptepuntje was in Belize. Helaas zat ik er naast.

Eerst wil de dienstdoende douanebeambte van die dag natuurlijk geld van ons. Ok prima, de prijzen in Belize liggen vrij hoog dus dat het ook duur(der) is om het land te verlaten hadden we al verwacht. Dit keer krijgen we wel een bonnetje dus er is niet aan te ontkomen om de 20$ pp te dokken. Wanneer we ook voor de ferry 25$ mogen ophoesten bedenk ik me dat we toch geen keuze hebben, we willen naar Guatemala, vandaag, and this is our only option.

Als ik had geweten wat ons te wachten stond had ik het waarschijnlijk nooit gedaan. In plaats van een behoorlijk veerbootje mochten we met 10 man in een lancha stappen, een soort sloep met een motor wat dienst doet als soort van speedboot. Ideal vervoersmiddel natuurlijk om de Golf van Honduras even mee over te steken in een storm. Het plenste nog steeds enorm en toen we eenmaal de zee op waren begon het te waaien waardoor er geen ontkomen meer was om niet volledig doorweekt te worden, ondanks poncho en dekzeil. Het bootje schoot maar omhoog en plofte weer kneiter hard neer op de golven en kantelde daarbij zoveel naar de zijkant dat ik gewoon zéker was dat dit het was en we nú zouden omslaan. Zou ik dan terug naar Belize moeten zwemmen of naar Guatemala? Waar is Guatemala überhaupt? Ik heb nog nooit 1,5u zo langzaam voorbij zien gaan als toen. Kort samengevat: volgens Gjalt was er natuurlijk niks aan de hand (behalve toen hij zei “ o nu wordt het interessant” en dit pas écht voor paniek bij mij zorgde) en ik kuste bijna de grond toen we eindelijk in Puerto Barrios in Guatemala aankwamen.

Gelukkig hoefde we bij het plaatselijke douanekantoortje dit keer niks te betalen, Gjalt had de portomonee in zijn zak tijdens het bootritje en al ons geld was drijfnat, net als wij en de rest van onze spullen.

Omdat Puerto Barrios een gat van niks is moesten we wéér met een lancha..Dit keer korter en langs de kust wat het een stuk draaglijker maakte.

Aangekomen in Livingston besloten we hier maar een nachtje te blijven, samen met onze drie lotgenoten van DE bootrit, 2 Franstalige Canadese meiden en een Fransoos met über accent. Livingston is een echt “ Garifuna” stadje in Guatemala en lijkt eigenlijk niet zo op de rest van het land. Er zijn hier ook nog redelijk wat mensen die Engels spreken, vaak zijn het de Garifuna (afstammelingen van gevluchte slaven St. Vincent) die Engels ook in hun eigen Creoolse taal verwerkt hebben. Wanneer je van een boot afstapt zijn er altijd 15 man die je willen “ helpen” naar hét hostel uit de LP te gaan en 9 van de 10 keer eindig je ‘toch niet’ in dit hostel. Zo eindigden wij met onze Frans sprekende vrienden in African Palace Hotel, een bizar Marokkaans achtig hotel in vergane glorie. ‘s Avonds blijkt dat onze Franstalige vrienden bijzonder goed zijn in hun Nederlandse uitspraak bij nog meer kwartet en beseffen wij, dat kwartet inderdaad veel minder lame is als wanneer je het met z’n tweeën speelt.

De volgende dag nemen we voor de verandering weer een boot, dit keer over een rivier die uitmondt in zee bij Livingston. Wij doen de reverse trip, naar Rio Dulce. De tocht doet een beetje denken aan Cañon del Sumidero in Mexico. Overal vliegen pelikanen of ze zitten gezellig in groepjes in bomen aan de rand van de oever. De jungle die we al vanuit Puerto Barrios en Livingston tot de rand van de zee zagen lopen, is hier helemaal goed te zien. Pluspuntje is ook dat het ondertussen niet meer regent waardoor we een keer niet zeiknat in een lancha worden. Wanneer de rivier uitkomt op een meertje snellen er van alle kanten kleine meisjes in houten kano’s naar ons toe, haken zich vast aan de boot en Meisje 1 probeert de gebruikelijke prullaria te verkopen terwijl Meisje 2 achterin de kano verwoede pogingen doet het water uit de kano te houden met een afgeknipte cola fles. Ik heb niet de illusie dat ze hier überhaupt een woord hebben voor “ leerplicht” maar het is wel aandoenlijk om die meisjes zo bezig te zien. Als ze niet voornamelijk van die mega onhandige gigantische schelpen hadden verkocht hadden ze me misschien nog kunnen overhalen..

Na nog een korte stop bij een natural hotspring (oewf die ei lucht blijft niet te harden) komen we aan in Rio Dulce. Meteen worden we besprongen door “ hostel proppers” en of je dan even NU wilt beslissen waar je wilt verblijven – zonder het gezien te hebben uiteraard-.

We zijn ondertussen nog steeds met de Canadese meiden en zijn de Fransoos onderweg kwijtgeraakt. We besluiten naar El Kangaroo te gaan, yup een hostel gerund door een Aussie, dat klinkt als een full proof plan! Dat blijkt het ook meer dan te zijn, hoewel we een van de enige gasten zijn is de ligging (aan het meer) en het hostel zo relaxt, hier waren we echt aan toe. Mr. Aussie heeft de hele houten toko zelf gebouwd en het is het soort huis dat iedereen hoopt ooit te kunnen kopen in het buitenland. Eindelijk kunnen de ondermaatse Belikin biertjes (Belize) ingeruild worden voor Dorado Ice & Victoria én kunnen we eindelijk al onze kleren wassen. Waar een mens al niet van opknapt. We relaxen, proberen de jacuzzi uit en de Aussie Burger, welke onbeschrijfelijk is (we dromen er nog van). In een moment van verstandsverbijstering besluiten we de kano uit te proberen..Nou zou je denken dat al maandenlang op elkaars lip zitten een relatie redelijk test, bij ons blijkt kanoën uiterst kritiek te zijn! (Terwijl we een tijdje terug nog soepel de Lesse af gingen.. misschien is een combinatie van kano & bier beter). Naar mijn idee had het meer te maken met het feit dat de kano lek was en ie aan de achterkant redelijk vol begon te lopen, Gjalt die voorin zat zei dat er uiteraard “ geen probleem” was. Toch vreemd dat we steeds dieper in het water kwamen te liggen.. Toen hij even omkeek “ was het toch misschien beter tijd om terug te gaan”, AHA! : )

Met de Canadese meiden hebben we nog een trip gemaakt naar warme watervallen in de buurt, volgens de locals “ de enige warme waterval ter wereld” maar dat soort uitspraken nemen we ondertussen al niet meer al te serieus. Toch was het erg speciaal en super relaxt, net alsof je zolang als je wilt een warme douche kan nemen. En aangezien er in Guatemala niet zo iets bestaat als een echt werkende “ Agua Caliente” douche, was het een fijne afwisseling.

Net als veel anderen hadden we Rio Dulce bijna overgeslagen, maar gelukkig hebben we dit mooie stukje natuur toch nog gezien. We waren er graag langer gebleven maar onze Quetzals raakten op waardoor het tijd werd om nu echt afscheid te nemen van Guatemala, misschien wel het meest interessante en leukste land dat we, tot nu toe, op deze trip hebben bezocht.

Mr. Aussie legde ons uit dat we 3x moesten overstappen om in Honduras te komen en hoewel we daar al tegen op keken bleek die calculatie nog mee te vallen. Wanneer we in een busje van punt B naar punt C dachten te gaan werden we er halverwege uit geduwd en werden onze spullen alweer door andere gastjes van het dak gehaald en in een ander busje geduwd terwijl wij ons nog afvroegen waar we in vredesnaam naar toe gingen. Dit herhaalde zich een X aantal keer en na in totaal in 10 verschillende busjes te hebben gezeten, een paar keer in de verkeerde busje te hebben gezeten en er al half rijdend uit gesprongen te zijn (waarom je tegen ons zou zeggen dat je bus naar punt Y gaat en vervolgens daar niet heen gaan blijft mij een raadsel..), kwam daar de grens met Honduras in zicht. En, natuurlijk, weer een douanebeamte.

Hasta luego!