Nadat we er achter kwamen dat “ de Staat van Beleg” niks met Gouda kaas te maken had maar meer met het feit dat blijkbaar alle burgerlijke vrijheden waren opgeschort en vanaf nu de macht bij het leger berustte, maakte dat een hoop duidelijk rondom de hele “ beleg” issue. Om onze ouders gerust te stellen ( en omdat het stiekem gewoon goedkoper was) namen we geen nachtbus maar een colectivo, overdag, van San Pedro naar Antigua, een stad die eens de hoofdstad was van Centraal Amerika. Urenlang hobbelden we in een mini-van met een chauffeur die overduidelijk niet wist om te gaan met een schakelbak waardoor de kotsbehoefte sterk toenam maar, bij gebrek aan kotszakjes, gelukkig net niet doorzette. Eenmaal in Antigua duurde het een kwartiertje voor de innerlijke balans weer doorhad dat de kust veilig was, waarna we onze gebruikelijke ronde langs álle hostels deden om vervolgens zo ongeveer weer bij de 1e te eindigen die “er toch wel redelijk genoeg uitzag” om kamp Mostert & Bauer voor een paar dagen op te slaan.

Antigua oogt als een sfeervol, koloniaal stadje waar wij het zeker naar onze zin hebben gehad maar wat ook zeker weinig gelijkenis heeft met de rest van Guatemala. Alles lijkt redelijk geordend, veel mensen spreken Engels en er is zelfs voor de verandering een keer écht warm water in het hostel! Behalve rond struinen door de stad, genieten van een heerlijke bagel bij de Bagel Barn en de plaatselijke kapper om hulp vragen voor onze ‘ hairdo terrible’ storten we ons op Missie Vulkaan. Op Pacaya om precies te zijn want daar draait het hier blijkbaar allemaal om, een actieve vulkaan waar je stromend lava kunt zien. Nou is het een redelijke understatement om te zeggen dat ik “ niet zo’n hele grote fan ben van hiken”, maar met de nodige teleurstellende blikken van vriendlief omdat ik niet mega gemotiveerd sta te trappelen om een vulkaan te beklimmen, kan ik niet anders dan toch mee gaan. Over de wandeltrip naar boven zal niet ik veel woorden wijden om het geheel nog positief te houden. Fijn was ook dat de gids onderweg vertelde dat er een half jaar geleden nog een uitbarsting was waar 4 mensen bij zijn omgekomen. Afin, we waren er al “ bijna” en met de gedachte om stromend lava te zien zet je door. Om een lang verhaal iets korter te maken, eenmaal boven was er geen stromend lava (diepe teleurstelling bij ‘sommige’ mensen..) maar wel gloeiend hete stenen waar je marsmallows boven kon roosteren of een hamburger op bakken, dat dan weer wel!

Na deze kleine teleurstelling zat er niks anders op dan op zoek te gaan naar comfort food en in welke vorm kun je dat beter vinden dan in pizza?! Toen we met een klein schuldgevoel een “ pizza para llevar” in het plaatselijke parque central zaten op te peuzelen voelden we ons even, heel even, ver van huis. Totdat er drie Chinezen langs ons liepen, en na 10 minuten weer en we ons realiseerden dat deze ‘ snelwandelende Chinezen’ ons opeens een gevoel van herkenbaarheid gaven. Het is raar om te realiseren dat je zo ver van huis bent, al 1,5maand tussen de mensen in Centraal Amerika leeft en wanneer je Chinezen ziet, je opeens denkt “ hey! Die ken ik!”. Uiteraard hebben de Chinezen in kwestie hier totaal geen boodschap aan en wanneer je uiterst vrolijk “ Ni Hao” schreeuwt moet je ook niet verwachten dat je een reactie krijgt. Kijk, dat is nou precies het China wat we ons herinneren!

Na Antigua vervolgt onze weg zich naar Lanquin in het hart van de staat Alta Verapaz die door ons aller Ministerie van Buitenlandse Zaken zo ontraad wordt om te bezoeken. In praktijk merk je hier weinig tot niets van, er zijn wat road-blocks met militaire posten en colectivo busjes rijden alleen overdag maar dat is het ook wel. In Lanquin eindigen we in een van de beste hostels van Guatemala, El Retiro, waar vooral de “ all you can eat buffets” ons nog lange tijd (en dan bedoel ik lááng) zullen bij blijven. Lanquin is een nietszeggend dorpje in de jungle en het hostel is gelegen aan een riviertje met prachtig uitzicht op de omliggende heuvels.

We bezoeken de Grutas de Lanquin, grotten waar we slibberden op onze niet-zo-verantwoorde-wandel-slippers bijna genadeloos uitglijden over de spekgladde rotsen. Van onze gids begrijp ik in mijn beste Spaans dat hij de weg hier nog in het donker zou kunnen vinden, ik hoop maar dat het lampje van zijn Petzl hoofdlampje het volhoudt en we dat niet hoeven uit te proberen. Stalagtieten en stalagmieten begroeten ons van overal en ondertussen plukt onze gids, ergens van achter een rots, een mega spin die in mijn ogen meer gelijkenis heeft met een alien. Ik denk dat niemand de illusie had dat ik dat beest had willen oppakken maar zelfs Gjalt bedankte voor de eer, misschien dat dat iets zegt over het uiterlijk van dit gedrocht. Volgens de gids worden deze wezens wel 40 cm lang, ik hoop maar dat ik er geen in mijn bed tref die nacht. Gelukkig wordt ons dat bespaart maar daarvoor in de plaats wordt onze dorm geteisterd door Gjalt z’n lievelings dieren.. en nee dan heb ik het niet over een kudde nijlpaarden (wat redelijk random zou zijn in Guatemala maar toch).

De dag erna stappen we achterin de laadbak van een pickup truck die ons naar water grotten brengt. Hier zwemmen we door grotten met in een hand een kaarsje om te zien waar we eigenlijk naar toe zwemmen. Komt dat zwemdiploma B toch nog van pas. Zwemmend en klimmend blijven onze kaarsjes wonder boven wonder branden en zelfs wanneer we een soort natuurlijke limestone glijbaan afgaan waarbij je een stuk onder water gezogen wordt, a la Tikkibad, is er nog iemand met een brandend kaarsje aan het einde van deze niet-Europees-verantwoorde attractie waardoor we allemaal ons verlepte kaarsje weer aansteken en ons een weg terugzwemmen naar de uitgang. Hierna volgt een miniscuul stukje tuben op de rivier en de liefhebbers kunnen van een soort trapeze, 5 m. Hoog het water in zwaaien om vervolgens daarna nog even van een 8 m. Hoge brug af te springen. De highlight van de trip is echter Semuc Champey, een 300m lange brug van kalksteen waar zich overal natuurlijke zoetwater poeltjes gevormd hebben waar je heerlijk in kunt zwemmen. Vantevoren klimmen we eerst nog met de hele groep een steil stuk omhoog naar een uitkijkpunt wat meer dan de moeite waard was om vervolgens naar beneden te racen om eindelijk in zo’n poeltje te springen en af te koelen. Want warm is het hier zeker, niet dat we mogen klagen want hiervoor hadden we het eigenlijk steevast koud elke nacht. Nu hebben we de lange broek verruild voor muggenspray, als die ook nog eens zou werken dan zou het helemaal top zijn.

Naast de verplichte, maar ook geweldige highlights van Lanquin, vermaken we ons vooral met het buffet waarbij we eten alsof we dik ondervoed zijn (ons lichaam weet helaas dat dat een leugen is, en dat zie je ook onderhand) en heel burgerlijk kaartspelletjes spelen met mede reizigers, wat door het aspect alcohol toch altijd weer eindigt in een iets minder burgelijk-verantwoord-spel. Vooral het Fokke en Sukke kwartet in het Nederlands spelen valt erg in de smaak. Men komt niet meer bij wanneer we “ Sinterklaas” proberen uit te leggen met Zwarte Piet als z’n knecht ( “it’s his servant and his name is Black Pete..” ). Het fenomeen van het spel “ Fuck the Bus”, wat uiteraard ook draait om zoveel mogelijk zuipen, krijgt ook onze aandacht maar waarom het om een bus gaat vragen wij ons nog steeds af. We vermaken ons iets te goed hier, er is geen ATM in het dorp uiteraard en daardoor lijken de spelletjes in een soort Russiche roulette te eindigen: we hopen maar dat we het spelletje niet verliezen want we hebben geen geld meer om biertjes te atten! En wanneer je dit soort spelletjes op de rekening van je creditcard gaat spelen kan het weleens een heel naar spelletje worden.

Op miraculeuze wijze blijken we de dag erna toch nog genoeg geld te hebben voor een bus naar de volgende ATM, in Flores wel te verstaan, in het noorden van Guatemala. Dit stadje/dorp/gehucht is vooral bekend omdat je vanaf hier makkelijk naar Tikal kunt gaan, dé grootste Maya site. Flores zelf vinden we nogal tegenvallen, het ligt aan het meer maar alles oogt nogal grauw, dof en stil. We checken in, in een nietzeggend smoetzig hotelletje waar we proberen zo min mogelijk dingen aan te raken. De volgende dag gaan we voor een “ sunrise tour” naar Tikal, om 4.30u waar mijn lichaam en geest toch wat moeite mee hebben. Wanneer we slaapdronken voor het hotel op de stoep gaan zitten, wachtend op het busje, en mega veel andere mensen buiten zien wachten voor dezelfde “ hele speciale sunrise tour”, weten we eigenlijk al dat dit gaat tegenvallen. Iets over 6u komen we aan in het park en de zon is al half op. In plaats van dat we meteen het park in gaan is er 20 min. Koffie pauze en tot overmaat van ramp fuseert onze groep met nog 2 tourgroepen waardoor we uiteindelijk met 35 man en 1 gids eindigen, nice! Als we het park binnenlopen is de zon al op en lopen wij, gedesillusioneerd, mee met de stroom. Gelukkig is er wel wat “ wildlife” te spotten en wanneer we de wasbeerachtige beestjes voorbij zien lopen en de howler monkeys in de bomen zien, maakt dat toch nog wat goed. Tikal ligt midden in de jungle waardoor we een paar uur zoet zijn met van tempel naar tempel te lopen, tempel op, genieten van het uitzicht en vooral niet naar beneden kijken, naar beneden en de volgende weer op. Als je van vogelspotten houdt zou je hier je hart op kunnen halen.

Die avond eindigen we in Flores met wat Dorado Ice samen met Joshua uit Australië en Andrea uit Engeland die we uit Lanquin kennen en hier weer zijn tegen gekomen. Zij hebben een tijdje in Hong Kong gewoond en dat schept een band. Want at the end of the day mogen we dan wel in Guatemala zijn, met overal nog Maya afstammelingen om ons heen, historische ruines, regenwoud, wildlife etc. Maar waar je écht urenlang over kunt ouwehoeren, dat blijven toch die Chinezen, die blijven niet te doorgronden.

Na Tikal vervolgen we onze weg naar Belize, met als 1e stop Cay Caulker waar we nog een mogelijkheid krijgen om onze Chinese uitspraak te verbeteren!

Zaijian y Adios!