Guatemala, een land in Midden Amerika, iets groter dan Engeland, net bekomen van een burgeroorlog en met een vogel als nationale munteenheid (de Quetzal). Maya ruines, bergvolken, regenwoud, wildlife, vulkanen, rum, bagels etc, het heeft genoeg te bieden om de aandacht van de korste spanningsboog vast te houden. Maar voor al deze dingen zij wij niet naar Guatemala gekomen, wij zijn hiergeen gekomen omdat ze vlak voor onze aankomst, over zichzelf, de staat van beleg hebben uitgeroepen. Iedereen is in rep en roer, zelfs ons Ministerie van Buitenlandse zaken benoemt hun staat van beleg op de website. Hoopvol gestemd zetten wij onze reis dan ook voort naar Lago de Atitlan, een groot vulkaanmeer binnen Guatemala. “Zouden ze hier werkelijk een beter beleg serveren dan onze Hollandse kaas?”

Na een teleurstellende start in Xela (geen ATM, en weinig slaap) wordt de eerste proef op de som genomen in Panajachel aan het ‘Lago de Atitlan’. In ‘Pana’ beginnen wij de dag met een ‘desayuno plato tipico’ oftewel een typisch Guatemalees ontbijt. Gebakken eieren, worstjes, bonen, rijst, tortilla´s en gebakken (bak)bananen. Het smaakt, niet eens verkeerd, maar zo lekker als onze Goudse kaas is het zeker niet!

Deze kleine tegenslag wordt echter gecompenseert door het uitzicht, een gigantisch kratermeer omringd door actieve vulkanen. Op het meer is veel activiteit van vissers die hun dagelijkse kost proberen te vangen en van ‘lancha’s’ die de drommen toeristen over het meer verplaatsen. Wij kijken ernaar vanaf de kade, dromend over het misgelopen broodje kaas.

Panajachel geniet bij de locale bevolking de twijfelachtige eer van het hebben van een bijnaam. In de volksmond wordt Pana ook Gringotenango genoemd, wat zoveel betekent als ‘ Little America or America Town’. En inderdaad, de toeristen en uitbaters die wij er treffen zijn vrijwel allemaal Amerikaans. Dit levert goede pizza’s op maar het is ook ten kostte gegaan van authenciteit en charme. Jammer!

Wanneer we na drie dagen nog steeds geen waardige concurrent hebben gevonden voor onze Goudse kaas, en wanneer de SD kaarten aangeven dat ze de panorama´s zat zijn, besluiten wij te verkassen naar San Marcos, een dorpje ergens anders aan het meer. De waarschuwingen van een vriendin uit Nederland worden direct duidelijk wanneer we voet aan wal zetten, San Marcos is Walhallah voor zwevers en andere lui van de sociale acedemie! Karma Cleaning, piramide meditatie, aroma therapie, Shakra Healing, koffie klisma’s en een Moon Cyclus Meditation Course. Deze laatste cursus vonden wij nog intressanter dan de rest. Met oprechte interesse vroegen wij ons af wat voor soort mensen in vredesnaam een peperdure meditatie cursus volgt waarbij je, gedurende de cyclus van de maan, in een zeer ‘prikkelarme’ hut moet leven en je niet mag praten! EEN MAAND LANG!

Het antwoord liep gewoon vrij rond in San Marcos, op sokken in teva’s, in zelf gemaakte kleren en deed zich te goed aan macro biotisch- en ander zeer verantwoord eten. Snel werd dan ook duidelijk dat San Marcos NIET de plek is wanneer je met beide benen op de grond staat. Nou ben ik niet vies van wat zweverig gedoe, ik heb zelf immers ook gevoelens en gedachtes verwoord op trommels en triangels tijdens mijn opleiding, maar hier gingen ze wat mij betreft toch net iets te ver. Koffie klisma’s, kom op zeg! (Alhoewel, Guatemala staat wel bekend vanwege zijn goede koffie!)

Na twee dagen zweven -zonder los te komen van de grond- concludeerde we dat dit allemaal iets teveel, iets te snel en iets te diep was voor ons. Daarnaast was het marcrobiotische eten geen partij voor Gouda. Met een chronische kink in onze shakra en een git zwarte aora besloten we daarom maar om twee dorpjes verder te trekken om daar de staat van beleg in San Pedro te onderzoeken.

San Pedro, bekend vanwege zijn goedkope taalcursussen, is een ideale plek om je gedachten weer op een rijtje te krijgen wanneer je te lang in San Marcos bent geweest. Het dorpje ligt vredig aan de oever van het meer en vrijwel elk guesthouse heeft uitzicht op datzelfde meer. ‘S avonds kun je hier gewoon een vette hamburger bestellen en kun je, zonder je zelf schuldig te hoeven voelen, jezelf vergiftigen met alcohol in een van de vele gezellige barretjes.

Om een lang verblijf in San Pedro te rechtvaardigen besluiten wij om een vijfdaagse taalcursus Spaans te gaan doen. Wij schrijven ons in bij de ‘ Maya nog wat’ school en ontvangen een welkomstpakket. Een schriftje met een vliegtuig voor Gjalt en een schriftje met een prinsesje voor Susanne.

Maandagochtend staan we, veels te vroeg, te wachten tot de bel voor het eerste uur gaat. In deze tijd wordt ik steeds zenuwachtiger of mijn etui wel hip genoeg is en wat de rest van mij zal vinden (ik ken immers de lokale Top40 niet).

Wanneer de les eindelijk aanvangt blijken alle zorgen voor niets geweest te zijn. Klasgenoten hebben we niet en ons leslokaal is een tropische tuin met wat plastic stoelen en een oud krijtbord. Onze leraar stelt zich voor als Fransico en meldt dat alles hier ‘muy tranquillo’ gaat. Lestijden en lesstof bepalen wij zelf en pauzes,koffie en fruit zijn op afroep. Bueno!

In hoog tempo wordt ons uitgeleg hoe de vervoegingen van Spaanse regelmatige werkwoorden geschieden. De stam plus een ´Ó´ aan het einde als je over jezelf praat en ´ES´ wanneer je over jij praat. Als een uitgedroogde spons nemen we deze kostbare info in ons op. Gedurende vijf dagen worden we gebombardeerd met vervoegingen, uitzonderingen, vocabulaire en grammatciale regels etc. Maar net zoals op de middelbareschool neemt de ene spons meer op dan de andere.

Wanneer de scheefgroei het enthousiame dreigt te ondermijden verandert Fransico snel van koers. Om de snel verzadigde spons weer bij de lessen te betreken laten we de vervoegingen in de voltooid verledentijd voor wat het is en concentreren wij ons in plaats daarvan op Maya Cultuur en de Maya Calender. We krijgen uitgelegd dat het einde van de wereld in 2012 een overdreven Hollywoord interpretatie is van de Maya Calender. Schijnbaar wordt er in 2012 een ´change of energy´ verwacht. Wat dat inhoud weten de Maya zelf ook niet! Verder krijgen we uitgelegd dat we heel aparte connecties hebben met ons zussen en dat we zelfs beschermgoden delen, nice!

Als we na vijf dagen oren klapperen ineens klaar zijn met de cursus spreken we nog net geen vloeiend Spaans, of beter gezegd we spreken net een beetje Spaans. We testen onze kennis uit in het eerste café dat we tegen komen. “Dos cervezas por favor” en verdraaid we krijgen nog twee biertjes ook! – Waar vijf dagen taalles allemaal wel niet handig voor is-

Anyway, aan en rondom het meer is het ons niet gelukt om een waardige concurrent te vinden voor onze Gouda. Tuurlijk, het is waar dat wij verzot zijn op ons broodje kaas maar wij zijn niet zo nationalistisch dat wij weigeren te erkennen wanneer wij een waardige concurrent tegenkomen. Laten we het er maar op houden dat smaak subjectief is. Alhoewel de term ´staat van beleg´ wel een beetje begint te lijken op zelfoverschatting van de Guatemalezen. Gelukkig hebben we nog een hoop tijd in Guatemala te besteden waarin we open staan voor al het culinaire aanbod dat op ons pad komt.