Wanneer we na een lange nacht in de bus uitstappen in San Cristobal de las Casas, lijkt het even alsof we op wintersport zijn. Sfeervol stadje in de bergen op zo´n 2100m, strak blauwe lucht, zonnetje en toch best wel fris om 9uur ´s ochtends! Uiteraard ontbreekt de sneeuw waardoor we al snel doorhebben dat hier helemaal geen snowboard nodig hebben en we weer terug zijn in de provincie Chiapas.

Na een helse zoektocht voor een hostel vinden we uiteindelijk iets ¨ok-ish¨, droppen de tassen en struinen de rest van de dag door San Cristobal. Naarmate de dag vordert warmt het stadje redelijk op waardoor het in de zon nog best heet is. Als we na een dagje gothische kerkjes, koloniale bouwwerken en pitoreske straatjes neerstrijken op het dakterras van het hostel met een Solletje, lijkt NL met alle sneeuwproblemen toch een hele andere wereld. Hoewel de hoogte van San Cristobal al wat deed vermoeden, werd het helaas echt mega koud toen de zon eenmaal weg was. Redelijk balen dus omdat we - goed voorbereid als we zijn- bijna geen warme kleren hebben meegenomen. Tot nu toe koelde het bijna overal in Mexico waar we geweest zijn redelijk af ´s avonds dus leven we allebei -hippy style- in onze enige trui, nice. Laten we zeggen dat het voor sommige mensen veel tijd scheelt om zich klaar te maken aangezien de keuze met de kledingkast thuis tot een minimum is beperkt. Een interessante opgave is Laundry Day. Hoe krijg je die ene lange broek en trui (die je o zo nodig hebt in de namiddag) schoon zonder een nachtje kou te lijden? Listig. Als je vroeg op de stoep zou staan bij de Lavanderia dan zou je het ´s avonds nog kunnen ophalen. Maar als je zoals wij, maar wat aankloot en halverwege de middag komt aansukkelen met je was en dan ook nog eens vergeet om voor sluitingstijd je knapzak met was op te halen, dan is de straf simpel : kou lijden! En dan weten we dat het in NL sneeuwt, het hele land ontregelt is, er geen treinen meer rijden etc. Maar met 2 graden Celsius in je korte broek rondlopen is ook niet ¨muy bueno¨.

Het mag wel duidelijk zijn dat San Cristobal in onze gedachten gelijk staat aan kou maar natuurlijk is there more to it! Want wat doe je om te ontsnappen aan de kou? Keuze 1. Zuipen. Keuze 2. Een filmhuis opzoeken. Keuzes 1 en 2 kunnen uiteraard ook in combinatie met elkaar plaats vinden. Voor keuze 1 leende zich een super gezellig ¨Vino y Tapas¨ barretje, na al die Sol en Corona is een wijntje zeker geen straf! Voor keuze 2 kwamen we terecht in een filmhuis waar ze de docu-film ¨Zapatista¨ vertoonden wat echt mega interessant bleek. De Zapatista zijn een soort inheemse vrijheidstrijders in de provincie Chiapas die sinds 1994 strijden voor meer rechten. Dat dit zo´n bloederige strijd (tot aan nu toe) is geweest wisten we niet, het is ook niet iets waar het Mexicaanse leger erg trots op hoeft te zijn.

We besluiten een dagje de benenwagen te vervangen voor.. een stel knollen! Samen met twee Argentijnse meiden en de onverstaanbare gids vertrekken we te paard richting San Juan Chamula, een dorpje rondom San Cristobal waar een inheemse populatie van Tzotzil Maya´s leeft. Na een bezoekje aan de kleurrijke markt, toch nog maar de kerk in (waar we helaas geen foto´s mochten maken ivm het wegnemen van de ziel) die wel apart bleek te zijn. Overal op de grond liggen dennennaalden en 1x per week wordt dit met een soort brandslang de kerk uit gespoten, samen met alle andere rotzooi die zich hier heeft verzameld. In de kerk wordt blijkbaar nog steeds veel geofferd alhoewel wij geen kip aan zijn einde hebben zien komen hier.

De andere trip die op de planning staat is El Cañon del Sumidero! We varen door deze grote, lange kloof met wanden van wel 1000m hoog in een klein speedbootje mét lifejackets waardoor je bijna denkt dat het ze echt wat interesseert wat er met die toeristen gebeurd. We spotten een paar krokodillen, mega veel gieren en zelfs wat aapjes die rustig in de bomen heen en weer slingeren in de jungle op de oever. Deze kloof is echt de moeite waard en lijkt maar door en door te gaan. Wat echt opvalt is dat er zoveel rommel en troep in het water drijft. Het lijkt wel een Chinese rivier! Dan staat er heel sneu één klein bootje met 2 man erin de rommel uit het water te vissen, waarschijnlijk betaald door de bijdrage van ons ¨eco¨ ticket voor dit natuurpark...We gokken zo dat deze inspanning niet opweegt tegen het tempo waarmee er weer nieuwe rotzooi verderop de rivier er weer in gegooid wordt..

En dan, voor we het weten, is het alweer de laatste dag van 2010! Waar zijn de oliebollen? Even hebben we de illusie die nog zelf te gaan bakken maar om nog gist te gaan zoeken en freaking poedersuiker etc. Nee toch maar niet. In plaats daarvan spreken we af met Mark en Idse die we uit Oaxaca kennen en eten we dan maar Churros, een soort plaatselijke variant van oliebollen maar dan in langwerpige steelvorm en gebakken in veel te oud vet. Anyway, it will do! Na een goede bodem gelegd te hebben bij de plaatselijke Italiaan vertrekken we naar het hostel van Idse en Mark waar we ons voegen bij een nogal diverse groep van Zweden tot Duitsers, Engelsen en Amerikanen. Laten we ¨om het kort te houden¨ zeggen dat er aan bier en rum geen gebrek was en hoewel dat er al voor zorgde dat we de kou niet meer voelden, was er ook nog een kampvuur om ons aan te warmen. Uiteindelijk belandden we met de twee Nederlanders en twee Zweden op het Zocalo (centrale plein) waar na een tijdje iemand op het plein besluit dat het op zijn of haar horloge bijna 12uur is en begint af te tellen waarna het hele plein hierin mee gaat. ¨De klok¨ op Ned.1 is dus helemaal niet zo van essentieel belang. Wij op het Zocalo hebben met z´n allen besloten dat het NU 2011 is, gelukswensen, meer drank, sterretjes en schraal vuurwerk. Hoewel je overal knalletjes hoort valt er in de lucht weinig te zien, het gaat hier duidelijk niet om siervuurwerk maar om de knal en zelfs dan kan er nog wat geleerd worden van onze 1000-klappers. De sfeer is er niet minder om, iedereen is vrolijk, vergeet de kou en dan haalt Mark DE sigaren te voorschijn die ze in Honduras hebben opgepikt. Deze flinke jongens gaan lááng mee kunnen we zeggen! De rest van de avond zijn we te vinden in een paar bars tussen de dansende hippies (again!) en varieert de muziek van reggae tot rock, tot house en techno..we vinden op dat moment alles best en geweldig. Wanneer Mark door een toch-wel-een-beetje-wanhopige dame in z´n neus geknepen wordt, alszijnde een versiertruck vragen wij ons af hoe lang (te lang?) wij ons niet meer op deze markt begeven hebben. Wanneer we de Zweden, Mark en Idse en eigenlijk stiekem onszelf toch wel erg zien wankelen besluiten we dat deze 1e dag van 2011 mooi is zo. Vooral de kater de dag erna herinnerde ons nog een extra dag, dat het de avond ervoor meer dan gezellig was, altijd fijn.

Omdat we al hadden ingecalculeerd dat deze twee halve bejaarden niet meer een ¨instant recovery ability¨ hebben na een nachtje rum & gezelligheid, vertrekken we toch maar een dagje later uit San Cristobal. Twee januari nemen we de shuttle ´s ochtends vroeg naar lager gelegen gebied (denken we) richting Guatemala! Op de Mexicaanse grens moeten we uitgestempeld worden en uiteraard is het apparaat wat je paspoort scant kapot waardoor er een mega lange rij zich buiten het kantoortje vormt. Natuurlijk is er ook maar één dienstdoende meneer, de collega die ernaast zit, zit een beetje Patience te spelen op z´n computer. Mañana mañana.. Het is maar goed dat we een mega voorraad pannenkoeken de avond ervoor gebakken hebben, dan kunnen we in elk geval de verveling weg eten!
Na 1,5u heeft iedereen z´n stempel en gaat het op naar de ¨echte¨ grens met Guatemala, wat eigenlijk een klein dorpje is dat geleidelijk lijkt over te gaan van Mexico in Guatemala, waar de precieze grens is weet volgens mij niemand. Na een stempel te krijgen in het Guatemalteekse kantoortje worden we in een ander busje gedropt en de uren hierna zien we al aardig wat van Guatemala. De dorpjes zien een stuk armoediger uit dan in Mexico, het is duidelijk dat bijna alle inwoners van dit land het niet breed hebben. Op een gegeven moment stopt het busje op een benzine station en mogen de mensen voor ¨Xela¨ , wij dus, eruit. Okay.. En nu? In ons beste Spaans begrijpen we dat we mogen overstappen in het gammele Suzuki karretje van een maat van de chauffeur, die brengt ons wel. Of we het er mee eens zijn of niet, het busje met de andere, vertrouwde mede-westerlingen erin scheurt al weg. We gooien onze tassen dan maar op het dak van de Suzuki, wurmen ons tussen de loshangende onderdelen in het barrel en hopen dat we ook echt naar Xela gaan. Uiteindelijk blijkt onze nieuwe chauffeur een hele aardige kerel die heel graag met ons wilt praten maar geen Engels spreekt, en wij nauwelijks Spaans, maar hij legt ons wat uit over de vulkanen waar we op uitkijken en wij vinden het allang prima. Eindelijk komen we aan in Xela, wat eigenlijk Quetzaltenango heet maar iedereen noemt het Xela..duss...

Omdat het zondag is zijn alle banken dicht en wij hebben alleen nog wat Mexicaanse pesos. Hierdoor zijn we genoodzaakt om in het Black Cat Hostel in te trekken waar ze met een ¨tap¨ systeem werken en we de 1e dag mooi op de pof kunnen leven. Ons verdere verblijf in Xela is van korte duur, het is de 2e stad van Guatemala en eigenlijk gewoon een stad waar Guatemalteken wonen en werken. Het centrum is aardig maar er gebeurt niet veel. Wanneer we de volgende dag bij de enige werkende pinautomaat Quetzales uit de muur trekken (vernoemd naar de Quetzal, de nationale vogel, je kunt maar inventief zijn!) verkennen we Xela wat, lopen over de markt, checken het centrale plein, eten wat taco´s en torta´s oftewel: the usual! Ook hier vinden we nog een leuk tentje waar je films kunt kijken en aangezien we zoveel Israeli op onze reis zijn tegengekomen besluiten we ons hier eens verder in te verdiepen met ¨Munich¨. Tja onze conclusie bijft: gewoon nooit met Israeli in gesprek gaan over deze kwestie.

Door deze concentratie op onze ¨favoriete¨ medereizigers, de Israeli, zouden we bijna onze top favoriet vergeten: Amerikanen! Die nacht houdt een stelletje van dito komaf ons een hele nacht wakker door in de kamer naast ons uuuuren in dronken toestand te schreeuwen over baby´s krijgen, trouwen en hoeveel ze wel niet van elkaar houden...Het ¨ge- Ohw Baby¨ was niet aan te slepen. Omdat we Xela toch wel gezien hadden vonden we het hierna helemaal gescheten en vertrokken we de dag erna met slaapgebrek naar het ¨busstation¨. Dit bleek een kleine illusie te zijn aangezien er gewoon random bussen her en der bij elkaar stonden, al dan niet met hun bestemming voorop de bus. Na 5x navragen bleek de bus die wij wilden nemen aan de andere kant van de markt te liggen waardoor we bepakt en bezakt door een overvolle markt onze weg baanden op zoek naar ¨onze¨ bus. Heaven voor zakkenrollers natuurlijks maar op magische wijze hebben ze ons niets ontfutseld. Uiteindelijk staan we dan bij de bus die volgens een middleman ¨Directo a Panajachel¨ gaat. Dat zal dan wel blijken, we vinden het best en kijken uit naar een ritje in de beruchte ¨chickenbus¨. Deze oude Amerikaanse schoolbussen zijn in de meest bizarre patronen geschilderd en doen door heel Guatemala dienst als openbaar vervoer. De naam doet denken dat je tussen de kippen zit en hoewel dat vaak het geval is, zaten wij kip- vrij. De mensen worden vrij dicht op elkaar gepropt, je kunt best met z´n vieren op zo´n 2 persoonsbankje zitten natuurlijk. Na een paar uur hobbelen, soms langs half ingestorte wegen door landslides, is daar eindelijk Panajachel ookwel Gringotenango genoemd vanwege de vele Amerikanen die hier zijn blijven plakken en de meerderheid van het stadje eigenen. ¨Pana¨ ligt aan het Lago de Atitlan en geeft uitzicht op drie grote vulkanen. Deze mooie plek vraagt erom om wat langer te blijven!


- to be continued-