' In this country, you gotta make the money first. Then when you get the money, you get the power. Then when you get the power, then you get the women' . - Scarface -

In de veel te grote Licoln Towncar rijden we over MacArthur Causeway richting Miami South Beach. Links en rechts worden we ingehaald door Ferrari´s, Lamborghini´s en andere peperdure auto´s die in Nederland een unicum zouden zijn, hier vallen ze nauwelijks op. We passeren enorme jachten die in de haven van Miami wachten tot de sterren van Amerika hen mee uit varen nemen. Aan de andere zijde van de MacArthur Causeway zien we op Palm en Star Island de gigantische villa´s van Ricky Martin, Gloria Estefan, Oprah Winfrey, Madonna en de witte ´mansion´ die als decorstuk dient in de film Scarface. Het is onmiskenbaar; ´The American Dream´ is meer dan een droom alleen!

Eventjes hiervoor zijn we met pijn en moeite door de Amerikaanse immigratiedienst heen gekomen. Het entreekaartje van de USA kostte ons een handjevol vingerafdrukken, een 'mugshot' en volledige afzwering van elke vorm van recht. Maar aan de andere kant van de poort worden we wel opgewacht door de hoofdreden van onze trip naar de VS. Met een vriendelijke ¨I´m gonna give you a huge bellypunch¨ wordt ik welkom geheten door de vrouw die ik sinds Suriname (5,5 jaar geleden) niet meer heb gezien. Nancy is de vrouw van mijn supervisor uit Suriname en beiden zijn heel speciaal voor me. De angst dat we elkaar niet meer zouden herkennen of dat het niet meer klikt wordt door deze openingszin geklaard. Nancy is nog even klein als voorheen en ook haar gevoel voor humor heeft ze niet verloren, dat belooft dus een gezellige samen zijn te worden.

Wanneer we, na eerst een half uur zoeken naar Nancy´s auto in de parkeergarage, eindelijk op weg naar Miami zijn, komt het besef dat het decor waarin wij ons bewegen nauwelijks afwijkt van datgene wat ik eerder in films en series op de televisies heb gezien. We rijden over stukken weg en langs plekken waar in het verleden films als Speed, Scarface, There´s something about Marry enz zijn opgenomen. Maar het zijn niet alleen de bekende plaatsen die herkenning oproepen, ook het dagelijksleven lijkt zich af te spelen zoals ik dat vanuit films ken. De grote ´vans´, ´laundry shops´ en mega grote supermarkten komen allemaal voorbij. We krijgen het gevoel alsof we op een Amerikaanse filmset zijn beland.

Wanneer we door toedoen van navigatiefouten eerst heel Miami hebben gezien, komen we aan op de plek waar we een hotelletje hebben geboekt. Het hotelletje ligt op South Beach en dus niet ver van het strand, relaxed! Maar omdat Nancy slecht één dag vrij heeft kunnen nemen en we een missie hebben (tonight we are gonna get lost and drunk) moet het strand nog eventjes wachten. Het eerste koudje biertje gaat er goed in, Susanne en ik zijn hongerig, moe en nog steeds enigszins gespannen van ons avontuurtje op Dusselfdorf Airport. Snel volgen er meer biertjes en voor we het beseffen belanden we op een strandfeest voor homo´s.

Het te hoge testostron gehalte op het feest doet ons hier niet lang blijven, we besluiten terug te gaan naar het hotel om nog een afzakkertjes te doen. Verdwaald en enigszins dronken gaan we allen naar ons eigen bed, missie geslaagd!

De volgende ochtend ontbijten wij gezamelijk met Nancy en checken wij in bij het hostel waar wij gedurende de rest van onze tijd in de VS zullen verblijven. Hierna nemen wij afscheid van Nancy en blijven wij alleen achter. Gelukkig is het weer super en de zee azuur blauw wat het afscheid iets minder pijnlijk maakt. Het duurt dan ook niet lang voordat wij op het strand andere South Beach- gangers verblinden met onze té witte lichaam.

Wanneer we meer rood dan voldaan zijn besluiten we dat het goed is om het strand te verlaten en om Miami te gaan verkennen. We besluiten daarom opzoek te gaan naar de Tattoo Shop die te zien is in de Discovery serie ´Miami Ink´. Hoewel het stratenplan kinderlijk eenvoudig is duurt het nog tot na zonsondergang voordat we eindelijk voor de toko staan. Binnen zien we slechts één van de bekende tattoo artiesten en nergens vernemen we iets dat lijkt op een camera crew van Discovery. Een beetje teleurgesteld druipen we daarom af naar DE bekende hamburgertent, waar we willen uitvinden of de hamburgers inderdaad zo groot zijn als dat ze buiten de VS worden voorgesteld. Helaas blijkt mijn beeld van hamburgers ter grootte van een mensenhoofd niet op realiteit te berusten, de hamburgers zijn net zo groot en even klef als in Nederland! Wat een deceptie!

De dagen die hierop volgen brengen wij ofwel op het strand door of zoekend naar een betaalbare maaltijd plus biertje. Ja, de prijzen liggen hier een stuk hoger dan in China waardoor wij ons geen leefstijl zoals in China kunnen aanmeten. Gelukkig zijn wij daarin niet alleen, het straatbeeld van Miami wordt bepaald door twee groepen mensen. Groep één, gekenmerkt door het feit dat zij zich de Amerikaanse droom meer dan gemakkelijk kunnen betalen en de andere groep kenmerkt zich doordat zij deze droom absoluut niet kunnen betalen. Beide groepen zijn even aanwezig in het straatbeeld van Miami, wat een beetje een trieste indruk achter laat. Groep één rijdt in hun te dure auto langs groep twee die met zijn winkelwagentje vol huisraad opzoek is naar een plek om de nacht door te brengen. De tweedeling is een trieste aanblik en een smet op de reputatie van Amerika. Het lijkt daar verdomd veel op China!

Ons verblijf in de VS besluiten wij met een trip naar de Everglades. De Everglades is een gigantisch natuurreservaat dat vol zit met alligators, krokodillen, slangen en andere beesten die volgens Bear Grylls uiterst dodelijk zijn. We stappen bij een typische Amerikaanse hillbilly in op zijn hovercraft met extreem grote motor. Wanneer de hillbilly zijn motor start krijgen onze trommelvliezen het direct zwaar te verduren. Uiteraard schrikt alles dat leeft in het moerasgebied zich natuurlijk ook dood en duikt daardoor direct weg. Het gevolg is dat we het eerste half uur nauwelijks een teken van leven zien. Gelukkig worden uiteindelijk nog wel getrakkeerd op een aantal alligators waarvan er eentje bezig is met het oppeuzelen van een net gevangen reiger. Wanneer we ons ook nog te goed doen aan een lekker portie alligatorvlees besluiten we dat de trip desondanks zeer geslaagd is.

De volgende ochtend reizen wij in alle vroegte af naar Ft Lauderdale, een plek die iets ten noorden van Miami ligt. Hier wacht een vliegtuig dat ons naar Mexico zal brengen. Bij aankomst blijkt echter dat het vliegtuig niet op ons wacht maar dat wij ruim drie uur extra op het vliegtuig moeten wachten. Het vliegtuig bleek een technisch mankement te hebben, iets met een afgebroken vleugel, maar met een rolletje tape zou het in een mum van tijd gemaakt zijn. Geduldig wachtten we daarom af, we beseffen dat er de komende maanden nog veel meer gewacht moet worden!

Groetjes vanuit een warm Amerika