30 nov. 2010
🇺🇸
vanuit Verenigde Staten
Na de Riesenschnitzels van de vorige avond staan we
zondag ochtend om 7.00u op Dusseldorf airport, bepakt en gezakt en klaar voor een volgend avontuur. Als de check-in van Air Berlin open gaat staan we meteen vooraan. Gjalt begint driftig door zijn
papieren te zoeken op zoek naar zijn zogen. ' Apis' formulier wat je moet invullen voordat je naar de VS gaat omdat ze willen weten waar je gaat verblijven etc. Licht in de stress vertelt hij de dame
aan de balie in zijn beste Duits dat hij zijn formulier thuis vergeten is en of ze er nog eentje heeft. Nee dat is geen probleem omdat ik er ook een heb en we op het eerste adres zullen verblijven de
1e nacht. Mooi!
Maar dan komen alle mogelijke weddenschappen of poultjes
die jullie hebben afgesloten over hoe lang wij weg zullen blijven (2 maanden, 6 maanden, nooit meer terug) lichtelijk in gevaar wanneer de dame vraagt of wij een ticket uit de VS geboekt hebben..
Uh ja dat hebben we, naar Mexico. ' Nein das is leider nicht gultig'. Wat?! Ze vertelt ons even snel dat we echt een ticket nodig hebben van de VS naar Europa o.i.d. en dat Mexico kortweg ' te
dichtbij' is. We mogen zo snel mogelijk alsnog een ticket gaan boeken als we alsnog mee willen. Stress!!
Van alle dingen waar we rekening mee gehouden hadden was
dit wel het laatste wat in onze gedachten was opgekomen..Nergens in het boekproces van ons ticket naar Miami is ook maar ergens vermeldt dat je een ticket terug moet hebben, naar een ander
continent.
Bij de balie van Air Berlin zit gelukkig een uiterst
helpvolle mevrouw die ook nog eens ontzettend geduldig met ons is als ik in half Duits, half Engels probeer duidelijk te maken wat de situatie is. Een ticket terug vanaf Panama is ook niet ver
genoeg voor de Amerikanen en Air Berlin vliegt niet vanaf Zuid Amerika.. de situatie wordt er niet beter op en de tijd tikt door..
Uiteindelijk lijken we 2 opties te hebben: ons ticket
omboeken naar een ticket rechtstreeks naar Cancun en daarmee Miami over te slaan en Gjalt's wederzien met vriendin Nancy die hij kent uit zijn tijd in Suriname...of een ticket Miami - Dusseldorf
boeken. Bij die laatste optie vraag ik de mevrouw of het ( puur hypothetisch gezien) een probleem zou zijn als wij deze vlucht op miraculeuze wijze niet zouden halen... Het antwoord is dat als wij
dat hen niet vertellen, dat geen probleem is. En of wij dan -eventueel uiteraard- as donderdag naar Mexico zouden kunnen vliegen zonder problemen? Ze belt nog een keer een collega op en ja hoor, je
hebt het recht van mening te veranderen. Afgezien van het feit dat Gjalt en ik allebei niet van die knoop-door-hakkers zijn maken we verbazingwekkend snel een keuze: we boeken het ticket Miami -
Duss voor 6 febr. En het zou zomaar eens kunnen dat wij na een paar dagen Miami van gedachten veranderen om zolang in de VS te blijven..
Als het ticket eenmaal geboekt en betaald is ploffen we
neer voor een shot koffie en een broodje, dan slaat de moeheid van de korte nacht ervoor en de stress toch even toe.. als dit een voorbode is van hoe ' makkelijk' de rest van de reis zal verlopen..
Laten we het erop houden dat we het lastigste gedeelte wellicht al hebben gehad. Snel checken we alsnog in en dan is het al tijd om door de douane te gaan wat het afscheid nemen toch iets
makkelijker maakt omdat we het allebei dit voorval nog even op ons in moeten laten werken.
Zonder tranen staan we opeens aan de andere kant van de
douane en gaat het dan echt gebeuren! Eenmaal in het vliegtuig vallen we bijna direct in slaap en 10uurtjes later zijn we aan de andere kant van de plas.
Ronde 2 begint want we zijn nog niet binnen natuurlijk.
Met ons verhaal paraat belanden we uiteindelijk voor een Amerikaanse douane officier die vraagt wat ons plan is. Rondreizen natuurlijk. Wanneer gaan jullie weer weg? 6 februari. Gaan jullie nog
naar andere Staten? Uh - niet wetend of hij 'ja' of 'nee' wilt horen- antwoorden we toch maar nee. ' Drie maanden door Florida reizen is wel erg lang', ja eh we zien wel... ' Kennen jullie hier
mensen?' Ja een vriendin komt ons zo halen.. 'Wat is jullie beroep?' Social workers.. Hoeveel cash hebben jullie bij je? ' Zijn jullie een stel?' Ja. ' Maar niet getrouwd?' Nee..
Twijfel, twijfel... Hij kijkt Gjalt aan... Hij kijkt mij
aan..twijfel...' Wanneer gaan jullie ook al weer weg' In koor: 6 februari! Twijfel... en dan pakt hij de stempel, beplakt met Spiderman stickers (waar je al niet op let als je lichtelijk
zenuwachtig bent) en krijgen we allebei een stempel in ons paspoort.
Yes! willen we uitschreeuwen maar we houden ons
pokerface en lopen snel door.. Als we merken dat er echt niet iemand ander ons aankomt lopen om ons alsnog te verhoren in een van die eng uitziende verhoorkamertjes lopen we snel naar de bagage
band waar onze backpacks al naast liggen. Tolverklaring inleveren en door die schuifdeur die ons Amerika in leidt. We're in Miami Bitch!
